William Shakespeare: Τα σονέτα αρ. 129 και 66

 

William Shakespeare: Τα σονέτα αρ. 129 και 66

Από τον  William Shakespeare (1564 – 1616) μας έχουν διασωθεί 154 σονέτα. Θεωρούνται περίφημα για την εκφραστική τέχνη και τη μεστή ομορφιά  τους, είναι πλημμυρισμένα από βαθύ ερωτικό αίσθημα. Όλα σχεδόν είναι γραμμένα στο σχήμα: τρία τετράστιχα (quatrains) και ένα δίστιχο (couplet) στο τέλος, σαν συμπέρασμα ή επιμύθιο.

Η  μετάφραση και των δύο σονέτων που παραθέτω εδώ (Είναι τα υπ’ αριθμόν: 129 και 66) ανήκει στον έξοχο Βασίλη Ρώτα (1889 - 1977)…. με λίγες - πολύ μικρές παρεμβάσεις μου  στην μετάφραση τους!

 

W. Shakespeare:  Sonnet 129

The expense of spirit in a waste of shame

Is lust in action; and till action, lust

Is perjured, murderous, bloody, full of blame,

Savage, extreme, rude, cruel, not to trust,

 

Enjoy’d no sooner but despised straight,

Past reason hunted, and no sooner had

Past reason hated, as a swallow’d bait

On purpose laid to make the taker mad;

 

Mad in pursuit and in possession so;

Had, having, and in quest to have, extreme;

A bliss in proof, and proved, a very woe;

Before, a joy proposed; behind, a dream.

 

All this the world well knows; yet none knows well

To shun the heaven that leads men to this hell.

 

 Φρένων σπατάλη σ’ έρημο αίσχους είναι η πράξη

της ηδονής κι είναι ως την πράξη η ηδονή

ψεύτορκη, φόνισσα, αιμοβόρα να σπαράξει,

άγρια, ασυγκράτητη, σκληρή, προδότρα, ωμή.

 

Ώσπου να τη χαρείς κι ευτύς ούτε τη θες,

ξέφρενα τη ζητάς και μόλις τηνε βρεις

ξέφρενα τη μισείς σαν δόλωμα που το ‘χαψες,

επίτηδες βαλμένο για να τρελαθείς.

 

Τρέλα είν’ ο πόθος της και τρέλα ο χορτασμός

πριν, κατά και μετά, το τέρμα απατηλό,

η γέψη θεία ‘ναι, η απόλαψη καημός,

πριν τάξιμο χαράς, μετά ένα όνειρο.

 

Γνωστά είν’ αυτά, μόν’ ένα ο κόσμος αψηφά,

ν’ αρνιέται Θεά που σε τέτοιο Άδη τους τραβά.

 

 

W. Shakespeare:   Sonnet 66

 

Tir'd with all these, for restful death I cry,

As, to behold desert a beggar born,

And needy nothing trimm'd in jollity,

And purest faith unhappily forsworn,

 

And guilded honour shamefully misplaced,

And maiden virtue rudely strumpeted,

And right perfection wrongfully disgraced,

And strength by limping sway disabled,

 

And art made tongue-tied by authority,

And folly (doctor-like) controlling skill,

And simple truth miscall'd simplicity,

And captive good attending captain ill:

 

Tired with all these, from these would I be gone,

Save that, to die, I leave my love alone.

 

Με όλ’ αυτά απόκαμα, ν’ αναπαυτώ ζητώ στο μνήμα,

Να βλέπω, λέω, την αρετή ζητιάνα γεννημένη,

Το κούφιο τίποτα φαιδρό, με κορδωμένο βήμα,

Την πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη,

 

Την τιμημένη υπεροχή αισχρά παραριγμένη,

Την χάρη τη παρθενική ωμά εκπορνευμένη,

Την τέλεια ωραιότητα κακά ξευτιλισμένη,

Την αξιοσύνη απ’ ανίκανη αρχή αχρηστεμένη,

 

Τη τέχνη από κρατική ισχύ γλωσσοδεμμένη,

Τη γνώση από σχολαστική μωρία ορισμένη,

Την καθάρια αλήθεια φρικτά διαστρεβλωμένη,

Τη καλοσύνη στη κυρά-κακία υποταγμένη:

 

Με όλ’ αυτά απόκαμα, δεν θέλω πια να ζήσω,

Μόνο, που την αγάπη μου πεθαίνοντας θ’ αφήσω.