ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΥ : "ΥΜΝΟΣ στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ"

 

ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΥ :  "ΥΜΝΟΣ  στην  ΑΦΡΟΔΙΤΗ"

 «De Rerum Natura  (Περί της φύσεως των πραγμάτων)»  (Ι,1-46) 

Μητέρα της γενιάς του Αινεία, θεών και ανθρώπων ηδονή,

πάνσεπτη Αφροδίτη,

κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού όπου γλιστρούνε τ’ άστρα,

συ δίνεις ζωή στη θάλασσα που πλέουν τα καράβια.

Και στη καρπερή τη γη, χάρη σ’ εσένα κάθε πλάσμα ζωντανό

γεννιέται και φως του ήλιου αντικρίζει.

Μόλις φανείς εσύ θεά, σκορπίζονται οι άνεμοι και τ' ουρανού τα νέφη.

 

Με τ' άγγιγμα σου η τεχνήτρα γη, ευωδιαστά λουλούδια βγάζει.

Για σε χαμογελούν τα πέλαγα

και γαληνεμένος λάμπει ο ουρανός, στο φως πλημμυρισμένος.

Σαν προβάλλει ανοιξιάτικη η ‘μέρα

και λεύτερη πια φυσήξει η ζωογόνα του Ζέφυρου αύρα,

εσένα πρώτα, θεά, υμνούνε τα πουλιά και διαλαλούν τον ερχομό σου,

ανάστατα απ’ τη δύναμη σου.

 

Τότε, τ' άγρια κοπάδια σκιρτούν, πέρα στα πράσινα λιβάδια

και διαβαίνουν ποτάμια ορμητικά.

Αιχμάλωτα της σαγήνης σου, όλα, σ’ ακολουθούν με πόθο,

όπου κι όπως εσύ κινάς να τα’ οδηγήσεις.

Στα πέλαγα και στα βουνά, στα ορμητικά ποτάμια,

στις φυλλωσιές όπου φωλιάζουν τα πουλιά και στους χλωρούς τους κάμπους,

συ γλυκό τον έρωτα στα στήθη όλων ανάβεις

κι όλα τα όντα, να διαιωνίσουν τη γενιά τους κάνεις να ποθούν……

 

Δώσε, θεά, στα λόγια μου αιώνια ομορφιά,

και κάνε τ’ άγρια του πολέμου έργα, να καταλαγιάσουν,

στα πέλαγα και στις τις στεριές,

γιατί μόνο ‘σύ μπορείς να δώσεις στους θνητούς χαρά, με μια γαλήνια ειρήνη.

Γείρε θεά, κι όπως πλαγιάζει, τον Άρη σκέπασε με το ιερό κορμί σου

κι άφησε’ απ’ τα χείλη σου να βγουν λόγια γλυκά,

και ζήτα, τρισένδοξη ‘συ, ειρήνη αδιατάραχτη για τους Ρωμαίους……

 

 Υ.Γ.

1)  Τίτος Λουκρήτιος Κάρος (Titus Lucretius Carus, 94 - 55 π.Χ.) Ρωμαίος ποιητής και φιλόσοφος

2) Από το βιβλίο: «Λουκρήτιος, «Για την φύση των πραγμάτων», των εκδόσεων «ΘΥΡΑΘΕΝ» του Γ. Αβραμίδη. (Μετάφραση: Θ. Αντωνιάδη – Ρ. Χαμέτη……με πολλές δικές μου παρεμβάσεις στη απόδοση).