Ο Κίμων στη Σκύρο
«……. Κι ίσως μια μέρα
βρεθεί ένας νέος Κίμωνας
μυστικά οδηγημένος
απ’ τον ίδιο τον αετό να σκάψει και να βρει
την σιδερένια αιχμή απ’ το δόρυ μας σκουριασμένη λιωμένη κι αυτή
και να την κουβαλήσει
επίσημα σε πένθιμη δοξαστική πομπή
με μουσική και στεφάνια
στην Αθήνα…..»
(Από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Μετά την ήττα")
Ο Κίμων (510 - 450 π.Χ.), στρατηγός των Αθηναίων, γιός του Μιλτιάδη του νικητή της μάχης του Μαραθώνα και της Ηγησιπύλης κόρης του βασιλιά της Θράκης Ολόρου, το έτος 475 π.Χ. εξεστράτευσε κατά της Σκύρου. Αφού την κατέλαβε άρχισε να ψάχνει στο νησί για να βρει τον τάφο του Θησέα, του παλιού ένδοξου βασιλιά της Αθήνας.
Ο Κίμωνας, πέραν των στρατιωτικών
στόχων της εκστρατείας, ήθελε να εκπληρώσει και ένα Δελφικό χρησμό, σύμφωνα με τον οποίον τα οστά
του Θησέα, ο οποίος στη Σκύρο είχε βρει άδοξο θάνατο, επιβάλλονταν να βρεθούν
και να μεταφερθούν στην πόλη της Παλλάδος, στην πόλη που ο μυθικός αυτός ήρωας,
ο γιός του Αιγέα και της Αίθρας, έβαλε τα θεμέλια για να μεγαλουργήσει.
Ο Κίμωνας ανίχνευσε τοποθεσίες σ’ όλο
το νησί, αλλά εις μάτην. Είχε σχεδόν απελπιστεί ότι θα ανακαλύψει τον τάφο που
αναζητούσε, όταν ξαφνικά παρατήρησε έναν αετό να χτυπάει με το ράμφος του και
να σκάβει με τα νύχια του ένα συγκεκριμένο σημείο σ’ ένα λόφο. Αυτό το εξέλαβε σαν
θεϊκό σημάδι, έσκαψε εκεί και αποκάλυψε μία παλιά σαρκοφάγο με οστά, την αιχμή
μιας λόγχης κι’ ένα ξίφος.
Θεώρησε, και από το μεγάλο μέγεθος
των οστών (Όσοι ανήκαν στο παλιό «γένος των ηρώων» ήσαν
ψηλοί-δυνατοί), ότι αυτά ήτανε του Θησέα. Η θεία προφητεία φαίνονταν
να είχε φανερωθεί. Έτσι, ο Κίμων με την
τριήρη του μετέφερε τα ευρήματα στην Αθήνα. (Πλουτάρχου, Βίοι
Παράλληλοι, Θησέας, 36).
Οι Αθηναίοι υποδέχθηκαν την επιστροφή
του στρατηγού τους με λαμπρές τελετές και εναπέθεσαν με ευλάβεια τα λείψανα στο
«Θησείον», στο ηρώο που έκτισαν για
τον σκοπό αυτό, «εν μέσει πόλει», κοντά στον βωμό των 12 θεών, όπου προϋπήρχε ναός αφιερωμένος στο θεό Ήφαιστο, το «Ηφαιστείον» και στην
Εργάνη Αθηνά.
Ακόμα, οι Αθηναίοι όρισαν τότε δύο ημερομηνίες
στο έτος για να τιμώνται τα δύο μεγαλύτερα κατορθώματα – ευεργεσίες του Θησέα στην πόλη τους. Αυτές ήταν η
επέτειος της επιστροφής του από την Κρήτη, όπου σκότωσε τον Μινώταυρο, και
εκείνη που πρωτοήλθε στην Αθήνα από την Τροιζήνα, εκκαθαρίζοντας στο δρόμο
περιβόητους ληστές.
Έτσι, κάθε όρος που οι θεοί είχαν
θέσει προκειμένου η Αθήνα να γίνει μεγάλη και κοσμοξάκουστη, είχε εκπληρωθεί. Πράγματι, η Αθήνα έγινε η -ασύγκριτα- λαμπρότερη και ενδοξότερη πόλη όλου του κόσμου
- όλων των εποχών - φως στην Οικουμένη!
Υ.Γ. Tο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Μετά την ήττα", που συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή τραγουδιών «ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ», (1975) του Δήμου Μούτση, έχει ως εξής:
«Ύστερα από την
πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς
και λίγο
αργότερα μετά την τελική μας ήττα
Πάνε πια οι
ελεύθερες κουβέντες πάει πια κι η Περίκλεια αίγλη
Ήρθε βαριά σιωπή
στην αγορά κι η ασυδοσία των τριάντα τυράννων
Τα πάντα
γίνονταν ερήμην μας και τα πιο δικά μας
χωρίς την
δυνατότητα μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας
Στη φωτιά τα
χαρτιά και τα βιβλία Κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια
Κι αν γινόταν
ποτέ να μας επέτρεπαν να φέρουμε για μάρτυρα κάποιον παλιό μας φίλο
Αυτός δε θα
δεχότανε από φόβο μήπως και πάθει τα δικά μας Με το δίκιο του ο άνθρωπος
Γι’ αυτό καλά
είναι εδώ Μπορεί και να αποκτήσουμε μια νέα επαφή με τη φύση
κοιτώντας πίσω
από το σύρμα ένα κομμάτι θάλασσα τις πέτρες τα χορτάρια
ή κάποιο σύννεφο
στο λιόγερμα βαθύ βιολετί συγκινημένο
Κι ίσως μια μέρα βρεθεί ένας νέος Κίμωνας
Μυστικά οδηγημένος απ’ τον ίδιο τον αετό να σκάψει και να
βρει
την σιδερένια αιχμή απ’ το δόρυ μας σκουριασμένη λιωμένη
κι αυτή
Και να την κουβαλήσει επίσημα σε πένθιμη δοξαστική πομπή
με μουσική και στεφάνια στην Αθήνα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου