Η ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ - Θεατρικό έργο

 

Η    ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ

Θεατρικό έργο

 

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ………………………     ιδιοκτήτης καθαριστηρίου ρούχων

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ…………………      σύζυγος του Γιάννη

ΚΛΕΟΝΙΚΗ…………………...     νοικοκυρά, 45 ετών

ΔΗΜΗΤΡΗΣ…………………      αδελφός της Κλεονίκης, γιατρός, 28  

ΦΙΛΙΠΠΟΣ………………………                >  >                 έμπορος, 27

ΔΡΑΚΑΚΗΣ……………………     δικηγόρος

ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΑΓΟΥΣΑΚΗΣ… εργολάβος οικοδομών

ΜΑΡΘΑ…………………………   γραμματέας του δικηγόρου

Το έργο διαδραματίζεται στον Πειραιά το έτος 1962.

ΠΡΑΞΗ  1η

        Καθαριστήριο ρούχων. Όρθιοι πίσω από  πάγκο εργασίας η Σταυρούλα και στο σιδερωτήριο ο Γιάννης. Μπαίνει στο μαγαζί η Κλεονίκη, πελάτισσα και φίλη τους, κρατώντας ένα μεγάλο μπόγο με ρούχα και τον  αφήνει στον πάγκο. Στην διάρκεια της συνομιλίας οι Γιάννης και Σταυρούλα  συνεχίζουν να κάνουν  την δουλειά τους…..

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Καλημέρα  Σταυρούλα,  καλημέρα  Γιάννη…

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Καλώς την Νικούλα μας!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Γεια  σου  Κλεονίκη. Πως είναι η οικογένεια σήμερα;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Μια χαρά είναι όλοι τους… Μεγαλώνουν και δεν τους προλαβαίνω πια.  Κοίτα πάλι πόσα ρούχα σας φέρνω!

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Καλά να ‘ναι!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Εσείς;    

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Κι’ εμείς σε γενικές γραμμές καλά, ..αν εξαιρέσεις αυτή την καταραμένη φλεβίτιδα των ποδιών που με τυραννάει…

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Φιλενάδα, πρέπει να πάρεις πιο σοβαρά τις συνέπειες τις ορθοστασίας….Αλλά, καημένη μου, μπορείς  να κάνεις κι’ αλλιώς, σ’ αυτό το επάγγελμα που διάλεξες;…. Αλήθεια, τι νέα από τον Ευτύχη, το  φανταράκι  μας;

ΓΙΑΝΝΗΣ: (Κοιτώντας την γυναίκα του λοξά) Η μάνα του στενοχωριέται που δεν μας γράφει συχνά.… μόνο μια φορά την εβδομάδα!... Κι’ έτσι βαλθήκαμε  να τον μεταθέσουμε από τον Έβρο στην Αθήνα. …… Τι, τσάμπα ψηφίζουμε τους βουλευτές ; Τόσα ρουσφέτια κάνουν παντού σε όλους….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Ειρωνικά) Τι τακτική κι’ αυτή!...... Οι  “εθνικόφρονες” να υπηρετούν την θητεία τους δίπλα στα σπίτια τους και στα σύνορα να στέλνουμε τα….. “μιάσματα”! 

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Ή δεν βλέπουν τον κίνδυνο, ή…… δεν υπάρχει κίνδυνος!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Μάλλον και τα δύο!    

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: (Παρατηρώντας ένα μαύρο-ριγέ ανδρικό κουστούμι, σ’ αυτά που έφερε η Κλεονίκη)   Α!... το ριγέ επίσημο κοστούμι του  μπαμπά σου!…. Τι ωραίο  ύφασμα και μετά από τόσα χρόνια…

ΓΙΑΝΝΗΣ: Ήταν  “Μέγκλα”!...... και το  ράψιμο αριστοτεχνικό…, του μαιτρ  Γιάννη  Γρηγοράκη!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Όταν το φορούσε, στις επίσημες δεξιώσεις του δήμου,  επισκίαζε  και  τον δήμαρχο!

ΓΙΑΝΝΗΣ:..…και δεν ήταν λίγοι όσοι τον πέρναγαν γι’  αυτόν!   

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Ενδυματολογικές  υπερβολές....  ενός απλού  έμπορου.

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Όχι και απλός έμπορος!… Που έφτασε τόσο  ψηλά…… με την σκληρή δουλειά και  την εξυπνάδα του, ασφαλώς!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Εκατομμύρια έξυπνοι και εργατικοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να δουν καν μια άσπρη μέρα,  Γιάννη.

ΓΙΑΝΝΗΣ: Απαραίτητη και η τύχη… και  άλλα προσόντα τέλος πάντων, που στον  πατέρα  σου δεν έλειπαν.  

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Στήριζε και  η  μητέρα σας όμως….. έτσι δεν είναι;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Κολώνα του σπιτιού μας! Με φροντίδα ανατροφής τριών παιδιών, δεν παρέλειπε καθημερινά να παραστέκεται στον μπαμπά και στο μαγαζί, τότε που τα χρόνια ήταν δύσκολα…. Ήταν και κοινωνική…..

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Όπως κι’ αυτός! Αγαπητός, δημοφιλής!.... Δεν εκλεγόταν από τους πρώτους σε σταυροδοσία δημοτικός σύμβουλος;

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Ταιριαστό αντρόγυνο….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:…. Όπως λέει ο ποιητής του “Ερωτόκριτου” για το ζευγάρι  Ηράκλη και Άρτεμης.… “Κι’ οι δυό σομπροπατούσανε, στη ζεγαρά εσάζα, στην όρεξιν ευρίσκουντα, ‘ς τσι γνώμες εταιριάζα...”

ΓΙΑΝΝΗΣ:  (Εντυπωσιασμένος)  Μόνον οι φιλόλογοι ξέρουν τέτοιους ωραίους στίχους από εντελώς πια ξεχασμένα έργα.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Ο “Ερωτόκριτος” ήταν για πολλές γενιές λαϊκό ανάγνωσμα στην Κρήτη και όχι μόνον εκεί...... Δίδασκε ήθος και αρετή…… Η μητέρα μου, Σητειακιά, ήξερε απ’ έξω εκατοντάδες στίχους!... Μάλιστα πολλές φορές  τους τραγουδούσε στον πατέρα μου….   

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: ….. Θα έχουν ξανασμίξει τώρα στην άλλη ζωή…

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Ο κυρ Νίκος είχε καβατζάρει τα 80…. Η μαμά σου  χάθηκε  νωρίς….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Εγώ τότε νιόπαντρη, τ’ αδέλφια μου με κοντά παντελονάκια…..

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Δεν έλειψαν  προτάσεις στον μπαμπά σου να ‘χει μια “συντροφιά” ακόμα και στην ώριμη ηλικία του…..  Όμως αυτός επέλεξε να εργάζεται νυχθημερόν!  Τη μέρα  στο μαγαζί  και τα βράδια στο Δημαρχείο  να περνά τους προμηθευτές και εργολάβους του δήμου από  “κόσκινο”…..

ΓΙΑΝΝΗΣ: ……. “ιερά εξέταση” δε λες...

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: .… μην τυχόν σπαταλήσουν ή τσεπώσουν καμιά δραχμή παράνομα!

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Τον έτρεμαν τα τρωκτικά του δημοσίου!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:…. Είχε βέβαια την Κλεονίκη….. να “κρατά” δύο σπίτια!..... (Προς την Κλεονίκη)  Τη θυμόμαστε τη μαμά σου Κλεονίκη…… όμορφη, καλλιεργημένη….. Αυτή δεν επέμενε, σπάνιο για κοπέλες τότε, να σπουδάσεις και στο  πανεπιστήμιο;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:   Ήθελε και να δουλέψω καθηγήτρια, αλλά….

ΓΙΑΝΝΗΣ:…. ο  γάμος και τα παιδιά σου, ματαίωσαν τα σχέδια της!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Δεν πρόλαβε να δει πραγματοποιημένα όλα τα  όνειρα της….

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Πρόλαβε όμως να σας δώσει καλή ανατροφή..…

ΓΙΑΝΝΗΣ: Μα ήταν αριστοκράτισσα η κυρία Ουρανία!…. Αυτή παράγγειλε κι’ έραψαν για τον άντρα της  το ωραίο αυτό  κουστούμι…..Το τακτοποιεί κάπου σ’ ένα ράφι….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Με νοσταλγική διάθεση) ……. Ήταν Χριστούγεννα του ‘47…..Την ξέρετε την ιστορία..... Είχαμε προσκαλέσει στο σπίτι μας, ανήμερα τη γιορτή, τον πλοίαρχο και αξιωματικούς του Γαλλικού εμπορικού πλοίου  «GASCOGNE»,  που ναυλοχούσε στον Πειραιά.  Θα μας ερχόντουσαν αμέσως μετά την πανηγυρική  λειτουργία στην εκκλησία, όπως θα ήταν ντυμένοι. Με φανταχτερές στολές, φτερωτά καπέλα,  χρυσαφιά κορδόνια και γυαλισμένα παράσημα.

ΓΙΑΝΝΗΣ: ….. Σε τέτοιες επισημότητες εσείς, δεν θα μπορούσατε να υστερήσετε!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Γονείς και παιδιά, ράψαμε και φορέσαμε τα πιο καλά ρούχα... Οι Γάλλοι ήρθαν συντεταγμένοι και με βηματισμό. Κάποιοι γείτονες στον δρόμο και απ’ τα παράθυρα τους χαιρέτησαν.  Ένας φώναξε δυνατά:  “Vive  La  France”! ........ Σαν αποκριάτικο καρναβάλι!  (Χαμόγελα).

ΓΙΑΝΝΗΣ:….. Το «GASCOGNE»!  Τι όμορφο πλοίο! Ζωγραφιά! Σαν να ‘χε βγει από πίνακα της Δώρας Μπούκη.  Το χάζευα, σαν το έβλεπα στο λιμάνι. Είχα δει και διαδικασία φόρτωσης  βαρελιών τυρί του πατέρα σου, με προορισμό τας “Ευρώπας”…… Τα βίντσια να στριφογυρίζουν κατάφορτα απ’ τον προβλήτα στ’ αμπάρια και τα συρματόσχοινα να τρίζουν..… Για πες  μας πάλι, Κλεονίκη, το περιστατικό της γνωριμίας σας με τους Γάλλους....

ΕΛΠΙΝΙΚΗ:  Ε!.... Τα ‘χουμε ξαναπεί !

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Ο Γιάννης θέλει -φαίνεται- να ξανακούσει, πως οι ναυτικοί  πειράζουν στο δρόμο τις όμορφες γυναίκες!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:…… Που να φανταστούν οι αθυρόστομοι Γάλλοι ναύτες που έκαναν τσάρκα στον Πειραιά, ότι η μητέρα μου κι’ εγώ ξέραμε Γαλλικά και καταλαβαίναμε τα “πιπεράτα” πειράγματα τους, για τα οποία ενοχλημένες τους διαμαρτυρηθήκαμε. Αυτοί μετά ντροπιασμένοι, απομακρύνθηκαν….. Ο μπαμπάς είχε δουλειά  μέσα και δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε έξω από την πόρτα του μαγαζιού μας,  στο πεζοδρόμιο της οδού Καποδιστρίου, με “πρωταγωνιστές” την γυναίκα και την κόρη του!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Αποφεύχθηκε ίσως παρεξήγηση, πού τώρα φαντάζει  ασήμαντη…..τότε όμως τα ήθη ήταν πιο αυστηρά.

ΓΙΑΝΝΗΣ: (Προς την γυναίκα του) Το κυριότερο δεν λες!.... Γνωρίστηκαν με τους ξένους και έτσι ξεκίνησε το μεγάλο  εξαγωγικό εμπόριο του κυρ Νίκου!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Μια ώρα μετά το μικροεπεισόδιο εκείνο -το είχαμε σχεδόν ξεχάσει- καταφθάνει στο μαγαζί μας, συνοδευόμενος από τρεις αξιωματικούς του, ο πλοίαρχος τους!  Με μια βαθιά υπόκλιση μας προσφέρει - στις κυρίες - από μια μικρή ανθοδέσμη και μας ζητά συγγνώμη για τα απρεπή λόγια των ανδρών του….. εξ ονόματος του  Υπουργού του και της…… “Αυτού Εξοχότητος του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας  Monsieur   Βενσάν   Ωριόλ”!  

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Καταπληκτικό!  Ούτε σε 100 χρόνια δεν θα φτάσουμε εμείς οι Έλληνες  σε τέτοιο σημείο ευθιξίας και ευγένειας!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Τους ευχαριστούμε θερμά, ανταλλάσσουμε φιλοφρονήσεις και κολακεύονται πολύ που δύο  Ελληνίδες…..

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Όμορφες!...Μη μου πεις ότι οι Γάλλοι δεν είχαν γούστο….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:…. μάνα και κόρη, μιλάνε τη γλώσσα τους!..... Όταν δε  ο πατέρας τους τρατάρει το  τυρί του με αγουρέλαιο -σε λαδόκολλα πάνω σε βαρέλι- συνοδεία μυρωδάτης ρετσίνας και αχνιστού, ζυμωτού, φρεσκοψημένου ψωμιού…

ΓΙΑΝΝΗΣ:…. παθαίνουνε την πλάκα της ζωής τους, από την νοστιμιά της φέτας!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Και να σκεφτείς, αυτοί στην πατρίδα τους, θα  είχαν γευθεί τα πιο απίθανα τυριά και κρασιά!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:….. Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι του ’47, που λέγαμε, οι γεμιστές γαλοπούλες και τα ψητά χοιρινά, μας μείνανε σχεδόν ανέγγιχτα, ενώ ο μπαμπάς, στην διάρκεια του γεύματος, πήγε στο μαγαζί να ξαναφέρει φέτα, που δεν προλαβαίναμε να τους σερβίρουμε και αυτοί να καταναλώνουν με βουλιμία!

ΓΙΑΝΝΗΣ: Φαντάζομαι και τον κυρ Νίκο ν’ ασφυκτιά στο κουστούμι του!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Έτσι ακριβώς! Με το ζόρι η μαμά τον είχε πείσει να το φορέσει τότε,  πρώτη του φορά, γιατί κάπως ντρεπόταν κι’ ένιωθε άβολα. Έκτοτε όμως το αγάπησε, το θεωρούσε “γουρλίδικο” και το συνέδεσε με τις χαρές, τις επαγγελματικές, κοινωνικές και οικογενειακές του επιτυχίες.……

          “Δεν θα με θάψετε μ’ αυτό, για να  μου το φάνε τα σκουλήκια” μας  παρήγγειλε στα στερνά του… “Σ’ όποιον το χαρίσω, παρακαλώ - ορίζω! - να το φορά στο γιορταστικό τραπέζι των Χριστουγέννων,  όπου  - ευχή και κατάρα -  προς όλους σας”, έτσι ακριβώς  το διατύπωσε  “κάθε χρόνο θα είστε συγκεντρωμένοι με τις οικογένειες σας, όλοι αγαπημένοι!  Mη το παραλείπετε!....  Θα σας βλέπουμε με την μαμά  από  ψηλά, να χαίρονται οι ψυχές μας”.......  Τελικά το κουστούμι το άφησε στον άνδρα μου.

ΓΙΑΝΝΗΣ: (Περιπαικτικά)….Σκανδαλώδης  προτίμηση στον γαμπρό του!  Αδίκησε τους γιούς του……  Μάλλον, δεν ήθελε να κάνει διάκριση μεταξύ των δύο του αγοριών!

 ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Μας το έφερνε για καθάρισμα συχνά, παρ’ όλο που μόνον δυο φορές το χρόνο το φόραγε. Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σπίτι σας και στην Πρωτοχρονιάτικη πανηγυρική δοξολογία στον μητροπολιτικό ναό της Αγίας Τριάδας! 

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Στείλαμε στο γηροκομείο όλα τ’ άλλα ρούχα του, αυτό όμως το  κρατήσαμε σαν κειμήλιο, αφού έτσι μας το ζήτησε.  Ο άντρας μου δεν νομίζω ότι ποτέ θα το φορέσει. Ίσως ταιριάξει σε κάποιον απ’ τους γιούς μου, όταν μεγαλώσουν. Κανένας από τα αδέλφια μου δεν το θέλει, σαν πεθαμενατζίδικο και παλιομοδίτικο που είναι.

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Έχεις πέντε υποψήφιους γαμπρούς στην οικογένεια…… και για γαμπριάτικο κουστούμι, είναι πρώτο!…. Ειδικά αν η νύφη είναι πριγκίπισσα, πράγμα πολύ πιθανόν, σαν περιζήτητοι για “στεφάνι”, που είναι όλοι τους!…… Ή να σου πω…. Αν κάποιος γιος σου  γίνει δήμαρχος ή υπουργός, μπορεί να το φορέσει στην ορκωμοσία του και στην αναμνηστική φωτογραφία στα σκαλοπάτια έξω από το δημαρχείο ή τα ανάκτορα..... Να φορεθεί σ’ άλλη περίπτωση “χλωμό” μου φαίνεται!  (Γελούν). 

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Μην το λες!  Τέτοιες…… “ρεντιγκότες”,  χρειάζονται στο θέατρο, αν τυχόν κάποιος απ’ τους γιούς μου γίνει …..ηθοποιός!  Όλο και σε κάποιο έργο  “εποχής”  θα παίξει  (Γελούν). 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Οι εποχές!.... Πότε έρχονται… πότε  φεύγουν! Σε λίγα χρόνια και τα σημερινά μας φορέματα  θα ‘χουν αλλάξει και μόνο  σε θεατρικές παραστάσεις θα τα βλέπουμε.... Θα καταργηθεί και το επάγγελμα μας, μια που θα  κυκλοφορούμε μέσα σε ….. σκάφανδρα!..... Ο Ρώσος αστροναύτης Γιούρι  Γκαγκάριν, με το “Βοστόκ 1”, μας εισήγαγε ήδη στην εποχή των ταξιδιών στο διάστημα.…

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Άνεργοι θα μείνουμε Σταυρούλα μου, αν δεν αλλάξουμε δουλειά……  Στιλβωτές μεταλλικών σκάφανδρων θα καταλήξουμε! 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:…. χωρίς  βαρύτητα, να αιωρείσαι μέσα στο διαστημόπλοιο και να βλέπεις τη γη σαν αστέρι, όπως βλέπουμε τώρα το φεγγάρι...... Και που σε ακόμα!  Έχουν να δουν τα μάτια μας αλλαγές…

ΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν βαριέσαι… Κάποια πράγματα αλλάζουν, άλλα πάλι διαρκώς μένουν ίδια… Να, οι άνθρωποι!  Θα  πάψουν ποτέ να μοχθούν γι’ αυτούς και τα παιδιά τους;  Ο συγχωρεμένος  κυρ Νίκος μέχρι και τα τελευταία του πάσχιζε, όλα τα πλούτη του να  τα  αφήσει  ταχτοποιημένα στα παιδιά του. Να μην αδικήσει κανένα τους.  Επισκεύαζε, έφτιαχνε, ξόδευε ένα σωρό λεφτά…. Αυτόν τον εργολάβο οικοδομών, τον Σπύρο τον Μαραγουσάκη ντε, μεγάλο και τρανό τον έκανε…..

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Πολύ τυχερά  τα παιδιά του! 

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Κατσουφιάζει)  Τώρα μάλιστα... Έπεσες διάνα!

ΓΙΑΝΝΗΣ: (Ελαφρώς ανήσυχος) … Συμβαίνει κάτι;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Σταυρούλα, άστα καλλίτερα! Ο πατέρας έφυγε  ευχαριστημένος  από τη ζωή  και μέσα στις περιποιήσεις μου, αλλά πίσω   άφησε εμένα…. (διστακτικά, χαμηλόφωνα) …. πολύ πικραμένη…

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Τι μας λες;   Σοβαρά;…… Νίκη,  είμαστε παλιοί   φίλοι. Mη  διστάζεις   -αν θέλεις-   να μας μιλήσεις.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Μακάρι να διαψευστώ….  δεν αισθάνομαι όμορφα που το λέω τώρα, για πρώτη φορά… αλλά βρισκόμαστε στα πρόθυρα παρεξήγησης με τ’ αδέλφια μου!

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Αλήθεια;  Τι έγινε;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Δυστυχώς……. (διστακτικά)  Με άδικο τρόπο, άνισα!,  πάει να διανεμηθεί η κληρονομιά που μας άφησε τώρα στο τέλος…

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Είναι δυνατόν; Πως τα κανόνισε έτσι ο μπαμπάς σας; Τόσα εν ζωή σας είχε προσφέρει, με ακριβοδίκαιο τρόπο που  θαυμάζατε.  Γιατί το ίδιο καλά να  μην τα καταφέρει και με την υπόλοιπη περιουσία σας στην διαθήκη  του;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Έλα ντε! Πού ‘ν την όμως τη διαθήκη να ρυθμίσει σημαντικά ακίνητα που έμεναν;..  Μπορείς εσύ να μου τη δείξεις;  (Μικρή σιωπή)….  Του λέγαμε ευγενικά: “Πως πατέρα θα μας έρθει η υπόλοιπη περιουσία;”  Κι’ αυτός χαμογελαστά, θα έλεγα “αινιγματικά” απαντούσε:

          “Μα πως αλλιώς; Όπως θα διαβάσετε στην διαθήκη μου”! “Που έχεις τη διαθήκη σου πατέρα”; …… “Θα τη βρείτε μετά τον θάνατον μου, το αργότερο μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων!..... Αρκεί προσεκτικά να τηρήσετε τις οδηγίες μου και να μην παραλείψετε καμία απολύτως λεπτομέρεια τους”!

ΓΙΑΝΝΗΣ: Πασίγνωστος χιουμορίστας ο πατέρας σου! Κάποια  πλάκα, ως το συνήθιζε, θα είχε σκαρώσει. Μην αμφιβάλλεις!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Τζίφος!… Έφυγε και κανένα γραπτό δεν άφησε σε κανέναν. Ούτε στον δικηγόρο μας,  τον κύριο Δρακάκη, που πάντα ήταν ο εξ απορρήτων φίλος του και ποτέ δεν έκανε βήμα χωρίς να τον συμβουλευτεί.

ΓΙΑΝΝΗΣ: Πέθανε “αδιάθετος” λοιπόν και με την ιατρική και με την νομική έννοια του όρου.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Ωραία το είπες!... Όμως στην πράξη τα πράγματα έρχονται διαφορετικά…. Να μη πολυλογώ, υπάρχουν κάποια τετελεσμένα, που όχι μόνο με αδικούν κατάφορα, αλλά  θίγουν και αυτή  την αξιοπρέπεια μου!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Μένω εμβρόντητη! Ειλικρινά αδυνατώ να πιστέψω πως ένας πατέρας, πολύ περισσότερο ο δικός σου, υπόδειγμα καλού οικογενειάρχη και δίκαιου ανθρώπου, θα μπορούσε σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, να μην είχε αποφασίσει  σωστά.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Μα αυτό ακριβώς είναι  που με σκάει και ‘μένα. Και να πω ότι ο μπαμπάς  δεν με λάτρευε;  Ήμουν και  το διατυμπάνιζε, τα πάντα γι’ αυτόν!

ΓΙΑΝΝΗΣ: Πάντως και στους γιούς του είχε ιδιαίτερη αδυναμία και αυτό τώρα φαίνεται,  μ’ αυτά που μας λες.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Είσαστε αγαπημένα αδέλφια. Δεν θα τα χαλάσετε για τις περιουσίες!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Μην είσαι τόσο βέβαιη…… δυστυχώς!  Κοινό μυστικό  είναι ότι αυτές  χαλάνε τις σχέσεις των ανθρώπων… Πολύ ανησυχώ ότι δεν θα αποτελέσουμε εξαίρεση…. Μακάρι να μην  ψυχραθούμε μεταξύ μας, αλλά δεν…..

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Και τι κρίμα! Να  διαφωνείτε πάνω σε μια τόσο  πλούσια κληρονομιά!…. Τι να πούνε, βρε Νίκη μου, και οι φτωχοί άνθρωποι, αυτοί που δεν βρίσκουν τίποτα να μοιράσουν…

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Ένας  λόγος λιγότερος, μια αιτία λιγότερη, στις πολλές που έχουν οι συγγενείς, για να μην τα ‘χουν καλά ο ένας με τον άλλο.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Να φεύγω!.... Συγχωρείστε με που σας στενοχώρησα….. Ξεχάστε το! Μπορεί και να υπερβάλω.... Πρέπει να πηγαίνω, διότι  έχω να ετοιμάσω και τα σχετικά με το μνημόσυνο!

ΓΙΑΝΝΗΣ: Πότε κιόλας πέρασαν οι 40 μέρες!… Κλεονίκη, τα ρούχα σου θα ‘ναι  έτοιμα την Τρίτη, εκτός ίσως από το  επίσημο κουστούμι που δεν το  βιάζεσαι,  έτσι δεν είναι;… Αργούν ακόμα οι γιορτές…

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Να σου πω, γι’ αυτό  έχεις προθεσμία, μέχρι να μάθεις ότι κάποιος γιος  μου  παντρεύεται  ή… ορκίζεται  Δήμαρχος….

ΓΙΑΝΝΗΣ:… ή ότι σαν ηθοποιός, ανεβάζει θεατρικό έργο περασμένης εποχής!   Γελούν κάπως πικρά  και η Κλεονίκη ετοιμάζεται να φύγει…  

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: (Στην πόρτα εξόδου) Μην  στενοχωριέσαι καλή μου! Όλα καλά θα πάνε καλά με τ’ αδέλφια σου. Θα τα βρείτε!  Δεν μπορεί να σ’ αδικήσουν…. Πάντα, και  προχθές  τελευταία που τους συνάντησα, με θερμά λόγια εκφράζονται για την αδελφή τους. Πόσα εσύ, και μόνον εσύ, έχεις προσφέρει στη οικογένεια όλα τα χρόνια…

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Σταυρούλα, ειλικρινά, έχω κουραστεί! Δεν έχουν νόημα επαινετικά λόγια, αν δεν συνοδεύονται από πράξεις. Μάλλον είναι εμπαιγμός! Νομίζω ήρθε η ώρα, αν και αργά, να κάνω την επανάσταση μου!..... Μέχρι σήμερα ήμουν  θεραπαινίδα επτά ανδρών, εγώ μόνη γυναίκα!.....  Δεν έχω κάνει τίποτ’ άλλο στη ζωή μου - στράφι πήγε και το πτυχίο μου - παρά μαζί με παραδουλεύτρες να φροντίζω  σπίτια και άντρες!   Όλοι, μικροί – μεγάλοι, απαιτητικοί, να τα περιμένουν όλα από μένα, να τα  θέλουν όλα στην “πένα”, αλλά και χωρίς  διάθεση ποτέ κανείς τους  να προσφέρει ένα χέρι βοηθείας!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ:  Κακομαθημένους  τους  έχεις!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Πες το ψέματα!

ΓΙΑΝΝΗΣ: Η καλοπέραση! Ιδανικό και σκοπός ζωής των περισσότερων. Γρήγορα ξεχνάμε τι θα πει φτώχεια, δυστυχία, θάνατος, ακόμα  και ‘μείς που  γνωρίσαμε την φρίκη του  πολέμου και της κατοχής.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Φταίω κι’ εγώ!  Ενώ είχαμε, δόξα τω θεώ, στο πατρικό μας σπίτι μεγάλη  ευμάρεια…..

ΓΙΑΝΝΗΣ:…… Ο  κυρ Νίκος απ’ το πρωί μέχρι το βράδι, δεν προλάβαινε να πουλά φέτα  Παρνασσού και να εισπράττει  κίτρινες, χρυσές  λίρες Αγγλίας….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:…. εγώ δεν  ξέρω πως το είχα πάρει!...... Για να υπηρετώ τους άλλους, παραμέλησα τον εαυτό μου!  Μόλις έχω περάσει  τα 45,  και ώρες, δείχνω για εξηντάρα... Και τώρα  μου ετοιμάζουν, πικρή ανταμοιβή, την αχαριστία.... Πόσες φορές έχω σκεφθεί: Καλά, αγαπημένη μου μητέρα: Εσύ έφυγες νωρίς!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Προς  Θεού  Κλεονίκη!  Μη σκέπτεσαι τέτοια πράγματα!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Είμαι ταραγμένη!... Πάντως το βράδυ έχω καλέσει οικογενειακό συμβούλιο και  σκοπεύω….αν βρω το θάρρος…. να τους  μιλήσω έξω από τα δόντια, όπως ποτέ   δεν το ‘χω κάνει μέχρι σήμερα... Δεν  πάει άλλο!  Έφθασε  ο κόμπος στο χτένι!

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Συγνώμη, ο άντρας σου δεν  μιλάει;  Γαμπρός τους είναι!  Να απαιτήσει τα δικαιώματα του, τη προίκα του, το νόμιμο μερίδιο της γυναίκας του.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Αφού τον ξέρεις τον Νώντα. Ένα κομμάτι μάλαμα είναι. Θα ντραπεί και να κοιτάξει στα μάτια τους κουνιάδους του. Ούτε σε μένα εκφράζει τη πίκρα και τη λύπη που έχει στη ψυχή του. Θα προτιμήσει χίλιες φορές να τους χαρίσει και τα ψίχουλα που μας δίνουν, παρά ν’ ανοίξει το στόμα του για  -έστω-  μια λέξη διαμαρτυρίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ:….. Είναι απορροφημένος με την επίλυση μαθηματικών! Όπως π.χ. με τη λύση συστήματος μ΄ εξισώσεων με ν΄ αγνώστους, γεωμετρικού τόπου….. σημείων στον χώρο, ή δεν ξέρω… με τον  τετραγωνισμό του κύκλου!…. Ούτε που θα θελήσει να ασχοληθεί καθόλου με αυτά τα…. πεζά  πράγματα!   Μειδιούν πικρά.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Είναι ο χαρακτήρας του κι’ αυτό δεν αλλάζει με τίποτα…. Μόνη μου  θα τραβήξω  το καρότσι…..

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Μα στο τέλος-τέλος  έχετε και παιδιά!  Δεν μπορείτε, κι’ αν πούμε ότι εσείς θέλετε, αυτά να τ’ αγνοήσετε!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Καλά λέει ο Γιάννης!  Να στο πω κι’ αλλιώς…… Από εδώ και πέρα αρχίζει ο χορός των  εξόδων σας. Σπουδές, πανεπιστήμια,  άνοιγμα επαγγελμάτων και  νοικοκυριών… Κι’ αυτά επί τρία….

ΓΙΑΝΝΗΣ: Και όλα σε μετρητά!.. Με το τσουβάλι να τα ‘χεις, πάλι δεν σε φθάνουν!  Και για πόσα χρόνια ακόμα  ο Νώντας θ’ αντέχει να διδάσκει… (με έκφραση απαρέσκειας)  αυτά τα φρικτά, τα καταραμένα  μαθηματικά!… Το πρωί στο ιδιωτικό σχολείο και το  βράδυ, εδώ κι’ εκεί, σε φροντιστήρια;

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Μπροστά μας είναι και τα γεράματα. Ανημποριά, μείωση  εισοδημάτων, δαπάνες σε φάρμακα και γιατρούς….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Αυτά σκέπτομαι κι’ εγώ, γι’ αυτό πρέπει να βρω το θάρρος να μιλήσω στ’ αδέλφια μου, αφού ο καλός μου πατέρας  (λυγμός)…….δεν με σκέφτηκε εμένα!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Καλή δύναμη  Νικούλα,…..  εμείς είμαστε μαζί σου!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Σας  ευχαριστώ καλοί μου φίλοι!.... Σας ευχαριστώ!  Ανταλλάσσει  ασπασμό με την Σταυρούλα  και τον Γιάννη.  Φεύγει.

ΠΡΑΞΗ  2η

Στο καθιστικό του σπιτιού. Έχει ήδη ανάψει η συζήτηση…..

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:… Λοιπόν προτείνετε, βρείτε κάποια λύση!  Ένα μικρό, στοιχειώδες, αντιστάθμισμα, εσείς που κατέχετε ήδη τα ακίνητα και έχετε το πάνω χέρι.… Εκτός κι’ αν στ’ αλήθεια επιθυμείτε, πέραν του να γίνουμε περίγελως της κοινωνίας, στο υπόλοιπο της ζωής μας να μην μπορούμε ν’ αντικρύσουμε ο  καθένας μας  στα μάτια τους άλλους!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:… Βασικό ερώτημα…. Χωρίς περιστροφές: Ποια λύση επιλέγουμε; Αυτήν που ψυχρά, αόριστα και απρόσωπα, επιβάλλεται από το νόμο στις περιπτώσεις  που δεν υπάρχει διαθήκη και καταλήγει στις θλιβερές “συνιδιοκτησίες”, όπου στην πράξη κανείς δεν έχει τίποτα, οι περιουσίες απαξιώνονται, ερημώνουν και στο τέλος καταστρέφονται,….. ή αυτήν που προφορικά  μεν, αλλά ρητά, κατηγορηματικά, και με  πράξεις, ο πατέρας όσο ζούσε  είχε καταδείξει προς όλους; 

(Μικρή σιωπή)….  Άλλωστε ήδη εμείς, με βάση αυτές τις συγκεκριμένες εντολές του μπαμπά, και καλή τη πίστει, κατέχουμε εδώ και καιρό, ο καθ’ ένας μας  το ακίνητο του. Εγώ το διώροφο στη Καστέλα και ο Φίλιππος το μαγαζί στη πλατεία. Κι εσένα Κλεονίκη, κατά-δικό σου  σε περιμένει τ’ όμορφο πατρογονικό σπίτι του χωριού. Από τις περιγραφές που έχουμε, μια που κανείς μας δεν το είδε τελειωμένο μετά τις επισκευές,  - όλοι το θυμόμαστε ερείπιο -,  έχει γίνει παλάτι!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Όλοι περιμέναμε να βρούμε την διαθήκη, που να μας νομιμοποιεί. Για ανεξήγητο λόγο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν την βρήκαμε. Αυτό, νομίζετε, ακυρώνει τα λόγια και τις πράξεις του πατέρα;  Όχι βέβαια!  Κατ’ αρχάς, είναι δυνατόν, άλλα εν ζωή να δήλωνε και άλλα να έχει γράψει σε διαθήκη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Μήπως, γι’ αυτό το  λόγο λοιπόν, δεν μας άφησε διαθήκη τελικά; Η βούληση του, ήταν παραπάνω από σαφής και έχει από ‘μας  τ’ αγόρια ήδη υλοποιηθεί, με τον πατέρα ακόμα εν ζωή και πλήρη πνευματική διαύγεια….  Μπορεί να σκέφθηκε ότι  παρέλκει  κάποια γραπτή διαθήκη.  Όλη η κοινωνία ορκίζονταν, ότι ο λόγος του κυρ Νίκου ήταν συμβόλαιο,  εμείς τα παιδιά του θα τον αμφισβητήσουμε;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Τώρα, για τυχόν αντισταθμίσματα προκειμένου να μην είναι οι κληρονομιές τόσο άνισες, όπως υπαινίσσεσαι ότι είναι, ούτε λόγος να γίνεται!  Δηλαδή ο πατέρας δεν  ήξερε, αυτό που νομίζεις εσύ ολοφάνερο; Μετά, ξεχνάμε μου φαίνεται, πόσες δωρεές εν ζωή μας είχε κάνει! Τις διαμερισματάρες μας στο Πασαλιμάνι, τις οικοπεδάρες μας στην Βούλα, στην Φραγκοκλησιά και στις Σπέτσες!.... Και τόσα άλλα!... Μην είμαστε και αχάριστοι!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Από τους ελάχιστους γονείς, που δεν σκέφτηκε να κρατήσει όλη την περιουσία του μέχρι τέλος, σαν εγγύηση μην τον εγκαταλείψουμε στα γεράματα ….

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Απλά, τα τρία τελευταία περιουσιακά στοιχεία, οι τρεις οικοδομές που  απέμειναν προς διανομή μετά τον θάνατον του, δεν είναι…… σαν τη φέτα το τυρί, που το έκοβε με το μαχαίρι  και  με κλειστά τα μάτια,  χωρίς να σφάλει ούτε δράμι!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (Στην αδελφή του) Αν του είχαν απομείνει κάποια μετρητά, θα μπορούσε να στα είχε δώσει, για να μην παραπονιέσαι,.... για να μην ζηλεύεις  και συ…. και πιθανόν με κακεντρεχή σου σχόλια  να μας  εκθέτεις  σε φίλους και γνωστούς….. Και είχε  πολλά!  Μασούρια τις χρυσές λίρες!..... Αλλά βλέπεις, τα τελευταία χρόνια τα χέρια του ήτανε τρύπια. Δεξιά κι’ αριστερά, μοίραζε με την σέσουλα λεφτά, φανερά και μουλωχτά.

ΦΙΛΛΙΠΠΟΣ: Σ’ αυτές τις αδελφές του, στις θειάδες μας, και τι δεν έδωσε!  Ούτε κόρες  του να ‘ταν!.... Οι εργάτες και  υπάλληλοι μας όλοι, μήπως δεν έπαιρναν μισθό διπλά και τριπλά πιο πάνω  από το νόμο;… Στα βαφτιστήρια και τους κουμπάρους του, που μόνο σύλλογο (!) δεν έχουν ακόμα συγκροτήσει,  έστελνε  στις γιορτές τους δώρα, που δεν ήταν μικρότερα αυτών που χάριζε και σε μας… Στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και στο γηροκομείο, στις μαρμάρινες πλάκες όπου γράφονται οι μεγάλοι δωρητές, σκαλίστηκε ήδη το όνομα του με χρυσαφιά γράμματα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Οι οικοδομικές εργασίες των τελευταίων χρόνων; Λίγο τον εξάντλησαν κι’ αυτές από ρευστό;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Για το σπίτι  που αναστήλωσε σ’ εκείνο το……“κολοχώρι”;  Εκεί όπου σε λίγα χρόνια δεν θα έχουν απομείνει κάτοικοι, παρά  μόνο φωτογραφίες τους, πάνω στα μνήματα του νεκροταφείου;.... Με “χαλάει” και που το σκέφτομαι!…… Στην Καστέλα πάλι;  Ένα γενικό μπογιάντισμα υπερ-αρκούσε.  Όχι που το ανακαίνισε σαν ανάκτορο απ’ την αρχή! Λεφτά πεταμένα! Στο βρόντο!…… Μόνο το μαγαζί μου είχε πραγματικά, απόλυτη  ανάγκη να φτιαχτεί, στην κατάσταση που τ’ αγόρασε, χωρίς  πατάρια, τζαμαρίες,  βιτρίνες.….  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (Ενοχλημένος)  Φιλιππάκο, τα λες αυτά, αλλά ξεχνάς  πόσα η  ρέμπελη  ζωή σου,  κατέφαγε από την πατρική μας περιουσία!  Σου φταίνε οι αναγκαίες επισκευές των σπιτιών των άλλων, αλλά εξαιρείς αυτήν, του δικού σου “κολομάγαζου”…..  Άσωτε υιέ!.... Όλοι θα είμαστε πιο ωφελημένοι, αν…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Θυμωμένος)  Σ’ εμένα μιλάς έτσι ρε;  Εσύ που 10 χρόνια μας ξεζουμίζεις με  τα ηλίθια σπουδάγματα σου, και  3 χρόνια τώρα  έχεις κολλήσει, δήθεν, στο πτυχίο;  Βέβαια!  Που θα βρεις καλύτερα!.... Τρως και πίνεις  τον “αγλέουρα”  μες τη καλή χαρά, κι όταν κοιτάμε κατά σε προσποίησε ότι -περισπούδαστα- διαβάζεις κάνα χοντρό τόμο…… Εξυπνάκια!..... Έχεις υπολογίσει, πόσες χιλιάδες τενεκέδες τυρί έχουμε πουλήσει, για να μορφώσουμε - αν μορφώσαμε - ένα  άδειο τενεκέ, εσένα; Έχεις λογαριάσει, μόνο για τα λεγόμενα “εκπαιδευτικά” σου ταξίδια στο εξωτερικό, κάθε καλοκαίρι 2-3 μήνες,  πόσα λεφτά χαράμισε για σένα ο “γέρος” μας  από την περιουσία του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Με το δικό σου καημό έφυγε ο πατέρας  μας, αλλά κάνεις ότι δεν  καταλαβαίνεις…. Με το ζόρι και χατιρικά έβγαλες το Γυμνάσιο, σκράπα!.... Ε΄ σκράπα!.... Εσύ, αν έμαθες στο σχολείο απλή  αριθμητική, μπορείς να μετρήσεις  πόσους τενεκέδες τυρί έχουμε στείλει πεσκέσι σε καθηγητές, να σου βάνουν - λίαν επιεικώς -  τη βάση να περνάς τις εξετάσεις ;……. Γι’ αυτό έχεις κόμπλεξ με τους επιστήμονες....

         …..Κάθε βράδυ στα μπουζούκια και στα μπαρ του λιμανιού, στην Τρούμπα, μισομεθυσμένος ή και “στουπί” ολότελα, παρέα με πουτάνες….. Και το πρωινό σου “κανακάρη”  να στο ετοιμάζει η αδελφή μας  μετά και από το μεσημεριανό γεύμα του πατέρα…. Λουφαδόρε!....  Και μόνον  η σκέψη για δουλειά, σε αρρωσταίνει με τεταρταίο πυρετό.... Τώρα στα 27 σου, πρώτη φορά, επιχειρείς κι’ εσύ  - επί τέλους -  κάτι να κάνεις στη ζωή και έχεις αγχωθεί, πώς θα καταφέρεις  να βάλεις  στο “χέρι”……

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:…. Κολογιατρέ της πλάκας!... Τ’ ανθρωπάκια που θα σου εμπιστευτούν τη θεραπεία τους λυπάμαι!  Που θα τα στέλνεις, το ‘να πίσω απ’ τ’ άλλο,  στον… “Εξαποδώ”..... Αλμπάνη!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ψευτο-μποέμ της κακιάς ώρας! Ντροπή,  ε΄ ντροπή της οικογένειας…..

Τα δυο αδέλφια σηκώνονται με άγριες διαθέσεις.  Η Κλεονίκη κρύβει με τα χέρια της το πρόσωπο της….

Π Ρ Α Ξ Η    3η

Την επαύριο στον ίδιο χώρο. Σκυθρωποί….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Χθες ο Δημήτρης, λίγο πριν διαλυθεί η… η θλιβερή συνάντηση μας,… έτσι όπως διαλύθηκε  κακήν - κακώς…. μίλησε για ένα βασικό ερώτημα.  Ουσιαστικά έθεσε ένα δίλλημα. Πριν όμως απ’ αυτό, εγώ θέλω να σας ρωτήσω:  Είναι κάθε τι νόμιμο, και ηθικό;  Αν δεν συμφωνήσουμε σ’ αυτή την “αρχή”, η αδελφική αγάπη και συνοχή μας, θα δοκιμασθούν σκληρά…... Μια τέτοια εξέλιξη, ο μη γένοιτο, εμένα προσωπικά θα με εξουθενώσει ψυχικά…. (Μικρή παύση) Και επειδή δεν θ’  αντέξω, να ξαναζήσω σκηνές, σαν την χθεσινή, για την οποίαν ντρέπομαι και που την σκέφτομαι, σας δηλώνω ότι…… υποχωρώντας σ’ ό,τι με αφορά, θα κινηθώ με γνώμονα να διατηρηθούν οι αδελφικές μας σχέσεις, ως οφείλουμε και ως μέχρι τώρα έχουμε, αδιάρρηκτες!... Πόσο μάλλον που  όλοι μας, τόσες πια περιουσίες έχουμε πάρει απ’ τους γονείς μας…  Ας αντισταθούμε στη πλεονεξία μας!    Ακολουθεί μικρή σιωπή.  Όλοι είναι σε κατάσταση περισυλλογής….. 

            Να έλθω σε πρακτικά θέματα: Η διαθήκη  ήταν απαραίτητη, για να έχουμε χωριστά τίτλους ιδιοκτησίας ο καθένας. Τώρα, για  να αποφύγουμε τα “εξ αδιαιρέτου”,  πρέπει να κάνουμε  καθένας στους άλλους  διαδοχικές εικονικές δωρεές ή αγοροπωλησίες,  ώστε…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Δεν είναι δύσκολο. Σ’ ένα συμβολαιογραφείο, μία ημέρα, ο δικηγόρος της οικογένειας μας, ο κύριος Δρακάκης,  θα μας τα τακτοποιήσει όλα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Μετά τα διαδοχικά αυτά συναινετικά συμβόλαια, θα πρέπει ν’ αποχωρίσει  ο καθ’ ένας μας από το συμβολαιογραφείο…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:…. με την ιδιοκτησία που ο  μπαμπάς, θα ήθελε  να αποκτήσουμε.  Μη τα ξαναλέμε!  Εσύ  (προς τον Δημήτρη)  με το διώροφο στην Καστέλα,  εγώ με το κατάστημα στην πλατεία Κοραή και η Κλεονίκη με το σπίτι στο χωριό...... Ή  ακόμα  αμφιβάλλει κανείς ότι έτσι ήθελε ο μπαμπάς; …. (Προς την αδελφή του)….  Πρέπει και συ Νίκη να το  χωνέψεις…. όχι μόνο να συναινείς ανόρεχτα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Το ήξερες από χρόνια αδελφή!...... Δεκάδες αξιόπιστοι κοινοί φίλοι και συγγενείς αν ερωτηθούν, χωρίς δισταγμό, μπορούν να καταθέσουν ότι με καμάρι κ’ υπερηφάνεια ο μπαμπάς τους είχε πει:…  “Ο πρώτος γιός μου, ο  Δημήτρης,  θ’ ανοίξει το ιατρείο του - όταν πάρει το πτυχίο του -  στο ισόγειο   της νεοκλασικής οικοδομής της Καστέλας. Και στο πολυτελές  διαμέρισμα του ορόφου, με την ωραία θέα  στο Σαρωνικό και τα ζωγραφισμένα από Ιταλούς καλλιτέχνες ταβάνια, θα διαμένει η οικογένεια του - όταν θα την κάνει -…. Και το καλλίτερο από τα πέντε υπνοδωμάτια του σπιτιού, θα δοθεί στον συνονόματο  εγγονό  μου Νίκο!  - όταν γεννηθεί –“….

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:…… “Και το στερνοπούλι μου, ο παρα-χαϊδεμένος μου  Φίλιππος,  εδώ, στην κεντρική πλατεία της πόλης,  θα λειτουργήσει  - σαν έρθει η ώρα -  το μεγαλύτερο και καλλίτερο μαγαζί του Πειραιά, με σύγχρονο πια εμπόρευμα ρούχων και υφασμάτων. Για να συνεχιστεί  - δεύτερη γενιά -  η παράδοση που μας θέλει επιτυχημένους εμπόρους”.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: …… “Και στη πρωτότοκη, την σεμνή μου θυγατέρα  Κλεονίκη, την γεμάτη με Χριστιανικές αρετές, σ’ αυτό το ασύγκριτο κόσμημα της οικογένειας μας, που είναι κόρη, αδελφή, γυναίκα, μάνα, Παναγιά(!) ….για όλους μας” ….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:…. και υπηρέτρια θα πρόσθετα εγώ….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:…….  “θα δώσω το όμορφο, ξαναφτιαγμένο πατρογονικό μας σπίτι στο χωριό. Να πηγαίνει  συχνά με την εξαίσια οικογένεια της, όταν κάποτε φτιαχτεί κι’ ο δρόμος…. Να μη χαθούν οι ρίζες μας απ’ εκεί”…..

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Είτε μας αρέσουν, είτε όχι, έτσι έχουν τα πράγματα Νίκη!… Δηλαδή αν ήταν διαφορετικά, θα έπρεπε εγώ και ο Δημήτρης να γκρινιάζουμε και  ν’ αμφισβητούμε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Δεν γίνεται τίποτα άλλο!  Ο ίδιος ο πατέρας,  με τελετουργικό τρόπο και με τις ευχές του, έδωσε στα χέρια του καθ’ ενός μας,  τα κλειδιά των μαγαζιών και των σπιτιών μας. 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Μάλιστα μας κούρασε μ’ ένα σωρό λεπτομερείς οδηγίες. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Εσύ η ίδια που τώρα διαμαρτύρεσαι, όταν  παραλάμβανες τη χοντρή αρμαθιά των κλειδιών  του χωριού, συγκινημένη του φίλησες το χέρι!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Εγώ ήδη τακτοποιώ τα  ράφια στο μαγαζί, και σε 10-15 μέρες, περιμένω το εμπόρευμα. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω;  Να σου δώσω τα λουκέτα των ρολών; Να σε κάνω συνέταιρο;  Ν’ ακυρώσω τις παραγγελίες  πληρώνοντας αποζημιώσεις.…  και να μείνω άνεργος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Παιδιά, τελειώσαμε.   Όχι ξανά τα ίδια και τα ίδια.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Δακρυσμένη) Πόσο λυπάμαι που έπεσα  χαμηλά!... Η καλή μου  τύχη  μ’ έχει επιδαψιλεύσει με τόσα αγαθά, κι’ εγώ είμαι αχάριστη.... (Μικρή σιωπή)   Εντάξει!  Απλά,  πίστεψα ότι κάτι  θα είχε προβλέψει ο πατέρας  στην διαθήκη του, για να αμβλύνει  την τεράστια διαφορά σε αξία, αυτών των τελευταίων που μας κληροδοτεί…….Αυτό είναι όλο!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Βλέπεις όμως,  δεν υπάρχει διαθήκη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:…… Εκτός κι’ αν υπάρχει και δεν την έχουμε βρει ακόμα…ή ..κάποιος από μας που την βρήκε… την εξαφάνισε, επειδή δεν τον συμφέρει…. Κοιτούν την αδελφή τους με νόημα, κι’ αυτή αντιλαμβανομένη την υποψία τους βάζει τα κλάματα…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  (Ελαφρά την χτυπά στον ώμο) Τέρμα τα τερτίπια!  Όχι ζήλειες μεταξύ αδελφών.  Έλα!.....και για να αποδείξεις ότι δεν σε βαρύνει τέτοια υπόνοια… ραντεβού στο συμβολαιογράφο, λίγες μέρες μετά το μνημόσυνο, όταν  ο δικηγόρος μας, θα μας τα έχει κανονίσει όλα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:….. Σύμφωνα με την -αδιαμφισβήτητα- εκπεφρασμένη βούληση του διαθέτη πατέρα μας!

ΠΡΑΞΗ  4η

Στο Δικηγορικό γραφείο του κ. Δρακάκη

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Τι μου λέτε, βρε παιδιά! Δεν με βρίσκετε  καθόλου σύμφωνο. Να σας φτιάξω τα χαρτιά, να παραιτηθεί η αδελφή σας οικειοθελώς  από το μερίδιο της στο  αρχοντικό της Καστέλας και στο μαγαζί της πλατείας, για να κάνετε κι’ εσείς το ίδιο με το σπίτι  στην Ψιλή Ραχούλα Παρνασσίδος. Ωραία ανταλλαγή!.....  Γιατί δεν την αντιστρέφετε, όπως είναι το χρυσό, αδιάψευστο κριτήριο ορθότητας μιας τέτοιας πράξης, για να καταλάβετε  το μέγεθος της κακοήθειας αυτού που μου ζητάτε;  Μα καλά, δεν ντρέπεστε;  Πώς τολμάτε να μου ζητάτε να συνεργήσω σε μια τέτοια ανίερη πράξη; Δεν σέβεστε την εκτίμηση και φιλία που συνδέει εμένα και την οικογένεια σας 40 ολόκληρα χρόνια;  Απ’ το τάφο θα σηκωθεί  ο πατέρας σας να σας πάρει στο κυνήγι, αν - καημένα μου -  τολμήσετε να αδικήσετε την αδελφή σας,  αυτήν που σας μεγάλωσε σαν μάνα σας!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Κύριε Δρακάκη, μ’ όλο το σεβασμό, επιτρέψτε μου να σας πω, ότι  εσείς μας αδικείτε, αφού πρώτα μας έχετε παρεξηγήσει. Ακριβώς την βούληση του πατέρα θέλουμε να εφαρμόσουμε,  όπως σας εξηγήσαμε,… που, και την έχουμε όλοι  αποδεχτεί.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Την νομική της τακτοποίηση – μόνον - θέλουμε από εσάς. Εμείς έχουμε συμφωνήσει!  Έτσι δεν είναι Κλεονίκη;  Μίλα και συ… Γιατί δεν μιλάς;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Σας επαναλαμβάνω: Όλα τα κληρονομούμενα περιουσιακά στοιχεία, πρέπει να περιέλθουν στους τρεις σας, κατά μερίδια ίσα και εξ αδιαιρέτου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Μα δεν ήθελε να γίνει έτσι ο πατέρας!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Τότε σε μια διαθήκη του, όφειλε να σας το είχε γράψει.    Μικρή παύση.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Και αφού δεν υπάρχει τέτοια, πρέπει να γίνει όπως λέτε εσείς;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Αναποδράστως!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Διστακτικά)  Μετά  όμως ο καθ’ ένας μας θα μπορεί να διαθέτει την περιουσία του, όπως επιθυμεί. Να την χαρίζει, ή να την πουλά όσο θέλει,  όποτε θέλει  κι σ’ όποιον θέλει…

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Αναφαίρετο συνταγματικό του δικαίωμα.... Με την αυτονόητη προϋπόθεση βέβαια, ότι  δεν  υπάρχει νοητικό  πρόβλημα στους συναλλασσόμενους  και  ότι αυτοί ενεργούν με  ελεύθερη βούληση, χωρίς  να τελούν κάτω από οποιασδήποτε μορφής φυσικό ή ψυχολογικό καταναγκασμό…. Αν υπάρχουν και υπόνοιες ακόμα περί του αντιθέτου, ενδεχομένως  και αυτεπάγγελτα,  με παραγγελία εισαγγελέως δηλαδή,  να διαταχθεί έρευνα, να ακυρωθούν συμβόλαια και  να αναζητηθούν  - τυχόν -  ένοχοι  διαπράξεως  αξιόποινων πράξεων. 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας αφορά. Εμείς βαδίζουμε όπως ταιριάζει σ’ αγαπημένα αδέλφια και σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα…… Κύριε Δρακάκη, ανέκαθεν εσείς υπήρξατε  ο  δικηγόρος  σ’ όλες τις υποθέσεις μας. Κάντε μας λοιπόν τις αναγκαίες, διαδοχικές ενέργειες  που θέλουμε και θα έλθουμε ξανά κι’ οι τρεις μας μια μέρα στο γραφείο σας,  να τις υπογράψουμε μαζεμένες…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Παρακαλούμε και το συντομότερο δυνατόν!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Μετά από μικρή αυτοσυγκέντρωση)  Παιδιά, ακούστε με σας παρακαλώ με προσοχή.  Θα σας  μιλήσω με μεγάλο πόνο στη ψυχή μου...... Σε μένα να  ξαναέρθετε,  μόνον εάν και εφ’ όσον, μετά από νηφάλια οικογενειακή σας διαβούλευση, καταλήξετε σε άλλη, αδελφικά δίκαιη, συμφωνία αναμεταξύ σας.…. Ή, αν τυχόν βρεθεί  αληθινή διαθήκη, πραγματική, ή άλλη γραπτή εντολή του πατέρα σας, πράγμα πιθανόν, αφού μάλιστα σας το είχε ανακοινώσει….  Αναγνωρίζω άριστα όχι μόνο τον γραφικό χαρακτήρα και την υπογραφή του, αλλά και το ιδιαίτερο στυλ της γραφής του, το διανθισμένο με το ιδιότυπο χιούμορ του. Ακόμα και την ψυχική του διάθεση θα διαισθανθώ, χωρίς να σφάλλω. Τότε μόνον θα αναλάβω την υπόθεση σας, για να την εφαρμόσω πιστά, και μάλιστα ευχαρίστως και δωρεάν, σαν μνημόσυνο προς τον συγχωρεμένο αγαπημένο μου φίλο.  Μικρή σιωπή.

          Κοντά έχω την ηλικία και πιθανόν όχι αργά, θα τον συναντήσω…..  Τι του λέω;….  Ότι, τάχα, πείστηκα πώς, όταν εν ζωή όλα σας τα μοίραζε με “ακρίβεια σταγονόμετρου”, μετά τον  θάνατο του θέλησε να αφήσει από 1,5-2,0 εκατομμύρια δραχμές περιουσία στο κάθε του αγόρι και ένα χωριατόσπιτο αξίας, ας πούμε, μόνον 200-300 χιλιάδων στην κόρη του;…… Και εγώ συνέργησα προς τούτο;…… (Κουνάει το κεφάλι του)……. Μου το κρύβετε και οι τρεις!  Όμως εγώ, με τα μάτια της ψυχής μου βλέπω καθαρά,  τον μεγάλο ψυχικό εκβιασμό που ασκείται σε βάρος του ενός από σας, με σκοπό τον ανίερο πλουτισμό των άλλων δύο. Με θλίβει και που, τις ενδεχομένως ανθρώπινες παραλείψεις του συγχωρεμένου πατέρα σας, έχετε ως  δικαιολογία για την “αδελφοκτονία” που σχεδιάζετε οι δύο….. Όχι, δεν συμμετέχω! Αντίθετα, σαν άνθρωπος, σαν οικογενειακός σας φίλος και σύμβουλος, αγανακτώ και  διαμαρτύρομαι!

Π Ρ Α Ξ Η   5

Στο ίδιο γραφείο την επαύριο.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  (Στο γραφείο του διαβάζοντας ένα χαρτί. Είναι η  διαθήκη!).…. Για πες μου, πως την βρήκες;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Είχα δώσει στο καθαριστήριο ένα κοστούμι του μπαμπά, και σήμερα η κυρία που θα το καθάριζε, πριν το βάλει στο πλυντήριο, κάνοντας  ένα τελευταίο έλεγχο στις τσέπες…..

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:.. αυτόν που εσύ παρέλειψες να κάνεις στο σπίτι σου….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Ναι!.… βρήκε τη διαθήκη. Η κυρία αυτή, γειτόνισσα και καλή μου φίλη, αμέσως και εντελώς διακριτικά, με απόλυτη μυστικότητα θα έλεγα, με ειδοποίησε και μου την παρέδωσε.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Εκτός απ’ αυτήν την κυρία, την ύπαρξη και το περιεχόμενο της,  ξέρει κανείς άλλος;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Ο άνδρας μου και τ’ αδέλφια μου. Εγώ μετά, χωρίς καθυστέρηση, τους ειδοποίησα και έσπευσαν. Τους την  έδειξα και την διάβασαν….  Τώρα, σας την καταθέτω,  για να ενεργήσετε τα δέοντα.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Ενήργησες  και  “αμελλητί”,  όπως ορίζει ο νόμος.... Να σε ρωτήσω:  Πως σας φάνηκε η διαθήκη;…. Πως την σχολιάσατε;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Καταλαβαίνετε κύριε Δρακάκη. Οι αδελφοί μου πανηγύρισαν, θριαμβολόγησαν.… Εγώ απογοητεύτηκα, κατέρρευσα!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Προτού γνωστοποιήσεις στ’ αδέλφια σου, την απροσδόκητη ίσως  εμφάνιση της διαθήκης, δεν σκέφθηκες, αυτό  που θα πέρναγε από το μυαλό  κάθε ανθρώπου…να..... να την εξαφανίσεις;  Δεν σκέφτηκες ότι δεν σε συμφέρει το περιεχόμενο της;  Η κυρία του καθαριστηρίου, άθελα της, σ’ έκανε φτωχότερη κατά 1,5 εκατομμύριο δρχ. τουλάχιστον!..... Ο νόμος πριν, ήταν με το μέρος σου!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Σκεπτική)  Είπατε,  κάθε άνθρωπος θα το σκεφτόταν,  γιατί εγώ θ’ αποτελούσα εξαίρεση;   Άλλωστε  πρώτη μου  υπέδειξε να το κάνω, η φίλη ιδιοκτήτρια του καθαριστηρίου.  Μάλιστα -πιστέψτε με- με κόπο  κράτησα το χαρτί να μη μου το σκίσει αυτή η ίδια, σε χίλια κομμάτια…. Μετά μου δήλωσε ότι μετάνιωσε που μου το φανέρωσε και δεν το εξαφάνισε ευθύς σαν το βρήκε από  μόνη της και εν αγνοία όλων!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Ο σύζυγος σου πώς αντέδρασε;…. Ο πατέρας σου  συμπαθούσε  πολύ τον γαμπρό του…

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:… Του ‘χε χαρίσει και το κουστούμι, όπου βρέθηκε η διαθήκη…. Ασυζητητί, με στήριξε στην απόφαση μου.  Ξέρετε… κι’ εγώ κι’ ο Νώντας,  δεν είμαστε από τους ανθρώπους  πού… πώς να το πω…

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  Ξέρω  Κλεονίκη μου…. Ξέρω….

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: (Με τρεμάμενη φωνή)  Κι’ έτσι τώρα  κύριε Δρακάκη,  δεν θα  ζήσω στο υπόλοιπο της ζωής μου,  πικραμένη με τ’ αδέλφια μου, μια  που πλέον τώρα όλα διευκρινιστήκαν…… Έτσι ήθελε ο μπαμπάς!  Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!   Ξεσπά σε βουβό κλάμα.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Σηκώνεται από το γραφείο του και στέκει με στοργή πάνω στη γυναίκα, βάζοντας το χέρι του πάνω στον ώμο της. Σκεπτικός)  Ίσως…. δεν διευκρινιστήκαν ακόμα όλα παιδί μου…. Αποκλείεται έτσι  να ήθελε  ο Νίκος….. Ξέρω καλά τον χαρακτήρα του πατέρα σου… Ναι, το πιστεύω….. Θα υπάρχει και κάτι άλλο που θ’ αλλάζει τα πράγματα…. (Μονολογεί)…… Μας έχει βάλει σε δοκιμασία ο αθεόφοβος!  (Ξανακάθεται  στο γραφείο του μουρμουρίζοντας)…. Α  ρε  Νίκο!  Και στο ‘χα πει τόσες φορές: “Φέρε μου να δω, να ελέγξω την διαθήκη σου”. Και συ, όπως πάντα, το ‘ριχνες στο καλαμπούρι….  Πως αλήθεια νιώθεις τώρα…. μασκαρά!..… Κακόγουστε  φαρσέρ!  

(Χτυπά το εσωτ. τηλέφωνο ενδοεπικοινωνίας, ακούει ένα λεπτό και λέει:) “Ο κύριος Μαραγουσάκης; Ναι… Να περάσει…. Ας με διακόψει. Λίγες  μόνο τυπικές  υπογραφές   έχω να  του βάλω σε αντίγραφα δικά  μου”…….  Μπαίνει σε λίγο μέσα στο γραφείο ο μαστρο - Σπύρος Μαραγουσάκης……

ΣΠΥΡΟΣ:  Καλησπέρα σας και συγνώμη που σας ενοχλώ… Και σεις εδώ βλέπω κυρία Κλεονίκη.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Γεια σας κύριε Σπύρο, τι κάνετε; (Χαιρετιόνται θερμά δια χειραψίας)….. Ξανά σας ευχαριστώ, για την συμμετοχή σας στο πένθος μας!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Καλησπέρα Σπύρο. Κάτσε λίγα λεπτά και δος μου τα χαρτιά να στα υπογράψω, αφού σου χρειάζονται αύριο πρωί στην δημοπρασία…. Μη περιμένεις να τελειώσω με την Νίκη, γιατί θ’ αργήσω μαζί της.    Τα παίρνει κι αρχίζει ξεφυλλίζοντας να τα  υπογράφει ένα-ένα……

ΣΠΥΡΟΣ:  Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο…..  (Προς την Νίκη)…. Μα τι λέτε!  Όλος ο Πειραιάς τον τίμησε και ήρθε στη κηδεία του πατέρα σας, εγώ θα έλειπα, που του είμαι και πολύ υποχρεωμένος!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Και ο πατέρας μου σας εκτιμούσε και δεν σας άλλαζε με κανέναν άλλο εργολάβο.

ΣΠΥΡΟΣ:  Ούτε προσφορά, δεν μου ζήταγε!  Αυτό -μου έλεγε- θέλω να φτιάξω. Όποτε μπορείς, ξεκίνησέ. Κάθε που έπρεπε να πληρωθώ: “Τι σου οφείλω Σπύρο;”,  με ρώταγε, και ποτέ  δεν  παρέλειπε να δίνει κι’ “ένα κρασί” επί πλέον για τα παιδιά….. Όχι σαν τους περισσότερους σημερινούς εργοδότες, που προφασίζονται ένα σωρό δικαιολογίες για να μειώσουν  την αξία της δουλειάς μας και να τραινάρουν την πληρωμή της….  Ούτε ένα καλό λόγο δεν ακούμε από πολλούς, για το κόπο μας…

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Ιδιαίτερα εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω, που  παρ’ όλο που “πνίγεστε” από δουλειές, επήγατε στο  μακρινό χωριό μας, να επισκευάσετε το πατρογονικό μας σπίτι, με πολυάριθμο -μάλιστα- συνεργείο τεχνιτών και για μεγάλο διάστημα.

ΣΠΥΡΟΣ: Για τον κυρ Νίκο θα εργαζόμουνα και στην άλλη άκρη του κόσμου.  Και γιατί όχι; Δηλαδή μόνο τα έργα της  μεγάλης προβολής,  στη πλατεία και στη Καστέλα, έπρεπε να αναλάβω;….. Για όλα πληρώθηκα αναλόγως….. Εσείς, τα παιδιά του που θα τα χαρείτε, είσαστε ευχαριστημένοι από την δουλειά μου;… Αυτό έχει σημασία!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Πολύ, κύριε Σπύρο. Γειά στα χέρια σας!  Όλοι που τα βλέπουν τα θαυμάζουν… Μόνον αυτό του χωριού, δεν ευκαιρήσαμε να πάμε να το δούμε ακόμα, μετά την ανακαίνιση του…. Καταλαβαίνετε: Απόσταση, αρρώστια και θάνατος του μπαμπά, εγώ τρία αγόρια στην εφηβεία, σύζυγο εργαζόμενο..…

ΣΠΥΡΟΣ:  Να πάτε, να πάτε! Να δείτε πόσο ωραίο έγινε κι’ αυτό.  Ακόμα και την δεξαμενή πετρελαίου θέρμανσης αφήσαμε γεμάτη, για να μην έχετε εσείς την φροντίδα.  (Διστακτικά)…… Θα σας πω και κάτι, που με όρκισε να το κρατήσω μυστικό, αλλά βέβαια ούτε πρέπει, ούτε μπορώ να το κρατήσω: Με αποκλειστικά δικά του χρήματα, έκανα μεγάλης εκτάσεως επισκευές στο δημοτικό σχολείο,  την εκκλησία, τις βρύσες και σε πλακόστρωτα καλντερίμια του χωριού.....  Αληθινά! Μεγάλος θα είναι ο μισθός του στον ουρανό!  (Σταυροκοπείται. Μικρή σιωπή)… Το δικό σας σπίτι το έκανα και φρούριο από πλευράς ασφαλείας.  Ούτε κουνούπι δεν μπορεί να το παραβιάσει.  Ειδική εντολή είχα να δείξω  προσοχή σε όλες τις λεπτομέρειες του…..

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Μα και για  τις άλλες  οικοδομές, δεν σας έλεγε παρόμοια;

ΣΠΥΡΟΣ:  Ναι, ναι, γενικά, ήταν λεπτολόγος, τελειομανής, επίμονος… Όμως για εκείνο το σπίτι, του χωριού του, διακατέχονταν από ξεχωριστή ευαισθησία, αφού εκεί πρωτοείδε το φως του ήλιου και έζησε τις εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας. Ασφαλώς  αγάπησε με πάθος και τον Πειραιά. Εδώ, στο μεγάλο λιμάνι, ανδρώθηκε, εργάστηκε, δημιούργησε  περιουσία, κυρίως όμως αξιοζήλευτη οικογένεια και υπόληψη στην κοινωνία….. Γέρασε και πέθανε….

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Συνεχίζοντας να υπογράφει, μπαίνει και στη κουβέντα)…… Άλλαξε την  επιθυμία του να ταφεί στο χωριό του, όταν πέθανε η γυναίκα του. Τότε αγόρασε  οικογενειακό  τάφο στο κοιμητήριο της Ανάστασης, όπου ανήγειρε περικαλλές μνημείο…..

ΣΠΥΡΟΣ: Εκεί τον πρωτογνώρισα! Τότε ήμουνα βοηθός του μάστορα, παιδί, μόλις είχα έρθει από την Κρήτη. Όμως με πρόσεξε και με συμβούλεψε πατρικά.  Ήταν ο πρώτος  που μου ευχήθηκε, με προσόντα μόνο την τιμιότητα και την εργατικότητα, να προκόψω  στη δουλειά μου.... Έπιασε η ευχή του!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: …. και  όρισε να ταφεί δίπλα της, όταν θα πέθαινε κι’ εκείνος.

ΣΠΥΡΟΣ:  Όμως η σκέψη του, η ψυχή του, ήταν πάντα στα ψηλά βουνά της γενέτειρας του…. Στην θρυλική  Λιάκουρα.  Στον Παρνασσό….

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:…. Τα εξαιρετικά γαλακτοκομικά προϊόντα των  αιγοπροβάτων του οποίου,  ήταν και η πηγή του πλούτου του.

ΣΠΥΡΟΣ: Γι’ αυτό, και σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο μ’ εκπληκτική θέα χιονισμένες βουνοκορφές, μ’ έβαλε να τοποθετήσω όλα τα  έπιπλα του γραφείου του, ακριβώς στις ίδιες θέσεις, έτσι όπως ήταν παλιά στο μαγαζί,  τώρα βέβαια  φρέσκο λουστραρισμένα….. Θα φανταζόταν τον εαυτό του να κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα, να ονειροπολεί  και ν’ αγναντεύει τα βουνά.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Η αγαπημένη του φαντασίωση! Την εικόνα αυτή είχε διαρκώς στο μυαλό του. Αυτήν έβλεπε, με τα μάτια της ψυχής του, ακόμα κι’ όταν ζύγιζε τυρί,….. ή….μέτραγε τις λίρες, κτυπώντας τις σε μαρμαράκι,  - απαραίτητος έλεγχος μην είναι κάλπικες -  και βάζοντας τις μετά με τάξη, στο χρηματοκιβώτιο του….

ΣΠΥΡΟΣ: (Γελώντας)….Τι τράβηξα, να  μεταφέρω στο χωριό, να ανεβάσω στο ανώγι και να εγκιβωτίσω σε μπετόν, για να το κάνω απαραβίαστο, το τεράστιο και θεόβαρο  αυτό χρηματοκιβώτιο, μάλιστα κάτω από την άγρυπνη αυστηρή επιτήρηση του. Δεν περιγράφεται!.... Αμάν! κυρ Νίκο, τον παρακάλεσα.  “Δος το σ’ ένα γύφτο-παλιατζή. Τι το θες αυτό το θηρίο στο χωριό;  Μήπως πρόκειται ποτέ του να “ξαναζήσει τις δόξες” του μαγαζιού σου;”…… Αυτός ανένδοτος: “Έχω το λόγο μου! Χρέωνε συ και μη σε νοιάζει».  Και  διφορούμενα:  “Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει ένα κλειστό χρηματοκιβώτιο”..... “Ξα” σου, δηλαδή “εξουσία” σου, αφεντικό, απαντούσα με την κρητική μου προφορά και  γελάγαμε!

          Πολλά καλαμπούρια και χωρατά είχα με τον συγχωρεμένο!……. Είμαι έτοιμος -βλέπω- κύριε Δρακάκη.  Να πηγαίνω λοιπόν. Αρκετά σας καθυστέρησα..… Καληνύχτα σας… Ευχαριστώ πολύ για όλα.  Τον καληνυχτίζουν, παίρνει τα χαρτιά του και φεύγει.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Μετά από μικρή σιωπή).  Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου μια ζωή να λέω στον πατέρα σου, να μην παίζει και αστειεύεται με τα σοβαρά  θέματα…. Κατάλαβες ασφαλώς τι έχει κάνει! Τώρα αποκτά νόημα και μια μικρή παράγραφος της διαθήκης, που σε ανυποψίαστη ανάγνωση,  όλοι  προσπερνούν και δεν  καταλαβαίνουν!

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Να υποθέσω ότι στο χρηματοκιβώτιο έχει  κλειδώσει κάποιο μυστικό;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:… Κάποιο  “χρυσό” μυστικό,  που  -φαντάζομαι-  θα φέρει τα πάνω κάτω.  Εκεί θα βρεθεί -πιθανότατα- η ανατροπή που περιμένω.

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Όταν μου παρέδωσε τα κλειδιά του σπιτιού, ενώπιον και του Νώντα, ανάμεσα στην αρμαθιά ξεχώριζε και ένα ιδιαίτερο, πολύ χοντρό, ειδικό  κλειδί, αλλά λόγω της συγκινήσεως δεν κάναμε κανένα σχόλιο. Μετά μας έδωσε ρητή εντολή, το γρηγορότερο να επισκεφθούμε και να  παραλάβουμε οι δυο μας  - μόνοι μας και προσεχτικά -  το σπίτι με όλα τα υπάρχοντα του, ανοίγοντας και διερευνώντας προσεκτικά, ό,τι ανοίγει με όλα  - το τόνισε, μάλιστα -  τα κλειδιά που μας δίνει!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  Γιατί δεν το κάνατε μέχρι σήμερα;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ:  Δεν είχαμε χρόνο κύριε Δρακάκη!...  Για να πας και να έρθεις στην Ψιλή Ραχούλα πρέπει ν’ αλλάξεις τρία και τρία, έξι λεωφορεία, και να κάνεις τουλάχιστον δύο διανυκτερεύσεις….. Τα είκοσι τελευταία χιλιόμετρα είναι ένας πολύ κακής βατότητας  χωματόδρομος, αδιάβατος τον χειμώνα από χιόνια και έχει πολύ επικίνδυνες στροφές  και πολύ μεγάλες κλίσεις.  Ένα παμπάλαιο φορτηγό δημοσίας χρήσεως κάνει δύο μόνο δρομολόγια, την εβδομάδα.  Έχει τρεις σανίδες στο μπροστινό μέρος της ξεσκέπαστης καρότσας του ως κάθισμα, για να  εξυπηρετεί και επιβάτες..... Μετά είχαμε και την ραγδαία επιδείνωση της υγείας του πατέρα και αντιλαμβάνεσθε σαν χιονοστιβάδα μας πλάκωσαν τα προβλήματα….

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Την διακόπτει)   Έχετε  δικό σας  αυτοκίνητο;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ: Όχι κύριε Δρακάκη, όμως ο Νώντας διαθέτει δίπλωμα οδήγησης.  Το έβγαλε στο στρατό πριν χρόνια, όταν τον είχαν καλέσει  σε κάποια  μικρής διάρκειας  επιστράτευση….

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν να εξασκηθεί στους χωματόδρομους της Λιάκουρας, οδηγώντας ένα αυτοκίνητο που  - αναγκαίως -  θα πρέπει να  ενοικιάσετε, για να φτάσετε μέχρις εκεί. Σας συνιστώ να είναι μεγάλο και δυνατό, όχι μόνο λόγω του κακοτράχαλου δρόμου, αλλά και για να μπορεί στην επιστροφή …… να σηκώσει και κάποιο βάρος….. (Μειδίαμα)…  Πόσο μάλλον, αφού μόλις γυρίσετε από το χωριό, σας βλέπω να κόβετε βόλτες στις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων  της λεωφόρου Συγγρού…… για  να αγοράσετε την πιο γυαλιστερή  λιμουζίνα, τελευταίο μοντέλο!

Π Ρ Α Ξ Η     6η

Στο ίδιο γραφείο λίγες ημέρες μετά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Όπως και να το δείτε είναι α-πα-ρά-δε-κτο!... Δεν μπορούμε  να το διανοηθούμε! Έπρεπε να ντρέπεται η αδελφή μας! Αυτή να κολυμπά στο χρήμα, κυριολεκτικά στο χρυσάφι, διότι ιδιοποιήθηκε…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Να το πω λαϊκά: βούτηξε!.. αφού πρώτα  μας παραπλάνησε,  μας κορόιδεψε ....

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: …το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος της κληρονομιάς μας, της κοινής μας περιουσίας.  Και εμείς, τ’ αδέλφια της,… το αίμα της,… να έχουμε μείνει μόνο με τα ντουβάρια, που εδέησε να μας γράψει ο πατέρας. Γι’ αυτήν την δικαιοσύνη εκόπτετο;  Αλλά βλέπετε, μπροστά στο ατομικό συμφέρον, δεν λογαριάζεται, ούτε ο ιερός δεσμός της αδελφοσύνης.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Τέτοια υποκρισία!… Θέατρο μας έπαιξε.  Κρίμα, γιατί δεν της φαινόταν.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Μας αποκοίμισε και μας την έφερε!    Μικρή παύση.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Τελειώσατε;  Αν ναι, μπείτε στο ψητό.  Πείτε μου καθαρά, που το πάτε, τι θέλετε από μένα και γιατί ήρθατε  κρυφά από την αδελφή σας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Καθαρά πράγματα. Εμείς, οι δύο αδελφοί, τελικά είμαστε πολύ αδικημένοι….

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:.. Άγρια ριγμένοι..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:.… από την υπόθεση της πατρικής κληρονομιάς, όπως απρόσμενα εξελίχτηκε, μετά την αποκάλυψη του θησαυρού του χρηματοκιβωτίου στο πατρογονικό μας σπίτι… στο λίκνο της καταγωγής μας!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Σίγουρα ο θησαυρός αυτός ήταν ξεχασμένος… Εκεί, στο αγαπημένο μας χωριουδάκι!....  Κλειδωμένος στο  σιδερένιο  ντουλάπι κάπου 6-7 χρόνια, δηλαδή από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, όταν ο μπαμπάς  κουρασμένος και σε ηλικία 75 χρονών τότε, αποφάσισε  να αποσυρθεί…..

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:… Μετά από 60 χρόνια σκληρής δουλειάς και αφού δεν υπήρχε διάδοχη κατάσταση.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Εγώ ήμουν φοιτητής της ιατρικής, μέλλον γιατρός….

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:…. Εγώ  - ξέρετε κύριε Δρακάκη -  έχω από μικρός αλλεργία με την φέτα!..  Όχι μόνον δεν την τρώγω, δεν μ’ αρέσει,  με βλάπτει, αλλά και το δέρμα μου κοκκινίζει,  βγάζει σπυράκια,  αν στάξει επάνω του έστω μια σταγόνα  “γάρος”!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (Προς τον δικηγόρο) “Γάρο”  λένε οι τυροκόμοι την άλμη, το υπερ-αλατισμένο  γαλακτούχο διάλυμα, όπου εμβαπτίζουν και συντηρούν τη φέτα.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Με έκφραση αηδίας)  Την σαλαμούρα!  Εγώ δεν  ανέχομαι ούτε την μυρωδιά της!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Τι κρίμα - παιδί μου - να σ’ ενοχλεί η μυρωδιά των χρημάτων σας, των δικών σας χρημάτων!…. Βεσπασιανέ Αύγουστε!.... Μεγάλο λάθος είχες, όταν υποστήριξες ότι “το χρήμα δεν έχει οσμή”, προκειμένου  η Ρωμαϊκή σύγκλητος να σου υπερψηφίσει τον νόμο για την φορολόγηση των δημόσιων ανακουφιστηρίων!…. Ιδρώτα, δάκρυα, αίμα,  αποπνέουν όλα τα χρήματα!    Μικρή παύση.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Συνέπεσε, καθώς ξέρετε, εκείνη περίπου την εποχή, οι συναλλαγές  να πάψουν πλέον να γίνονται με χρυσές λίρες, αφού  είχε αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στα τραπεζογραμμάτια, τα χαρτονομίσματα, και οι καταστροφικές συνέπειες του πολέμου και των μετέπειτα περιπετειών της χώρας, ήταν παρελθόν…… Έτσι οι λίρες έμειναν εκεί ξεχασμένες, εγκαταλελειμμένες!  Μην σας διαφεύγει ότι ο μπαμπάς ήταν πια πολύ ηλικιωμένος και…. οι γέροι τα “χάνουν” γενικώς.  Εύκολα ξεχνάνε, δεν θυμούνται.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Αινιγματικά) Διόλου απίθανο.  Πειστική, ομολογουμένως,  εκδοχή!......  Ας έρθουμε όμως  και στο “δια ταύτα”.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (Αποφασιστικά) Διεκδικούμε  την σωστή διανομή των χρημάτων που βρέθηκαν στο πατρικό μας σπίτι του χωριού, διότι καταφανέστατα έχει ανατραπεί η ισότητα δικαιωμάτων των αδελφών. Ισότητα,  που σε κάθε περίπτωση είναι κανόνας απαραβίαστος…… Θα θέλαμε να αναλάβετε την σοβαρή αυτή υπόθεση και να μας υποστηρίξετε.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Συμφωνεί και η αδελφή σας μ’ αυτά που μου λέτε ;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι αυτό, να συμφωνήσει δηλαδή, είναι εύκολο. Όμως εσείς, και  μόνον εσείς,  είστε ικανός να την κάνετε να συμφωνήσει.  Σας έχει “Θεό”.  Θα δεχτεί αναντίρρητα, ό,τι κι’ αν της πείτε, διότι σας σέβεται απεριόριστα.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Και θέλετε μ’ αυτά που θα υποστηρίξω  -τυχόν-  να χάσω αυτό το σεβασμό;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Δεν θα γίνει έτσι ασφαλώς.  Έχετε -σε όλη την πόλη- φοβερή φήμη  ακέραιου ανθρώπου, που δεν λογαριάζει το προσωπικό του κόστος,  προκειμένου να υπερασπίσει το δίκαιο.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Με αυτά και αυτά όμως, κινδυνεύω να  χάσω  αυτήν την φήμη που  -λέτε ότι-  έχω,  αν βέβαια την έχω.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Η Κλεονίκη  “ξιφουλκούσε” για αρχές και για  αξίες, για τις οποίες σήμερα σιωπά διότι δεν την συμφέρουν…. Πάντως εμείς είμαστε αποφασισμένοι για όλα, ακόμα και για δικαστικό αγώνα, αφού βέβαια  πρώτα  εξαντλήσουμε τα μη ένδικα μέσα…… Είναι πολλά τα λεφτά!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Όπως δεν θέλουμε να αδικήσουμε την αδελφή μας,  το ίδιο,  δεν θέλουμε ν’ αδικηθούμε κι’ εμείς.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Αινιγματικά)… Πριν λίγες ημέρες  επιχειρήσατε να…..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Καταλαβαίνω τι υπαινίσσεστε…. Επειδή όμως πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο των  πισώπλατων μαχαιρωμάτων, συμβιβαζόμαστε…… να  παραδεχτούμε την λανθασμένη εκτίμηση μας τότε, προκειμένου να  εγκαταλείψει κι’ η αδελφή μας τις σημερινές κακόβουλες σκέψεις και προθέσεις της…..  Τις άρεσε τότε;  Ε λοιπόν, ούτε εμάς  μας αρέσει τώρα!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Δεν θα επαναλάβουμε λάθη και επιπολαιότητες του χθες! Και οι τρεις μας γίναμε ωριμότεροι, σοφότεροι…

 ΔΡΑΚΑΚΗΣ. Καλλίτεροι!..... θα ήταν επωφελέστερο, αλλά αυτό, ομολογουμένως, είναι δύσκολο… Τέλος πάντων. Έχετε σκεφθεί κάποια συγκεκριμένη πρόταση να της κάνετε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Πολύ απλά, πολύ τίμια: Όλη η περιουσία σε τρία ίσα κατ’ αξίαν μερίδια!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Αντρίκιες κουβέντες! Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι έτσι θα επιθυμούσε όχι μόνο ο δικός μας, αλλά και κάθε πατέρας στον κόσμο…. Ίσα μερίδια!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Ειρωνικά)….. Αυτό σημαίνει, αν καταλαβαίνω σωστά, ότι αρκεί μόνο να μοιράσετε δια του τρία τις χρυσές λίρες που τελευταία βρήκε στο  χρηματοκιβώτιο της η Κλεονίκη.  Κατά τα λοιπά διατηρείται ως έχει η κληρονομιά στις οικοδομές,… αφού, αν δεν κάνω λάθος, αν κάνω διορθώστε με,  μέχρι την ανακάλυψη του χρυσού θησαυρού στο χωριό όλα τα προηγούμενα είχαν μοιραστεί πολύ σωστά και δίκαια.  Απομένει λοιπόν, το ίδιο σωστά και τίμια, να διανεμηθούν μόνο οι λίρες. Πανεύκολο και για μικρό παιδί. Βρέθηκαν  6.000 λίρες…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Τόσες είπε αυτή ότι βρήκε… Ποιος ξέρει την αλήθεια!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Δεν εκτιμάτε, ότι θα μπορούσε  -κάλλιστα-  να μην είχε πει  και  τίποτα;  Απολύτως τίποτα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Ο έρωτας, ο βήχας και το χρήμα δεν κρύβονται!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Α έτσι!.... Εν πάσει περιπτώσει, εάν και εφ’ όσον είναι τόσες, εσείς έχετε λαμβάνειν από 2.000 έκαστος!  Σε καλή μεριά παιδιά και καλοφάγωτες!...... Και εμένα -βέβαια- δεν με χρειάζεστε τίποτα!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Σας παρακαλώ κύριε Δρακάκη, μην μας ειρωνεύεστε!  Μην παίζετε με τον πόνο μας.  Είναι πολλά τα λεφτά, και  ξέρουμε, ότι  εμείς, δεν θα φτιάξουμε ποτέ από μόνοι μας τόσο  πλούτο, παρ’ όλη την εργατικότητα μας…..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Η εργατικότητα είναι ότι πολυτιμότερο κληρονομήσαμε από τον πατέρα…. μετά βέβαια από το ήθος και την εντιμότητα!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Είναι θέμα γονιδίων!... Επιστημονική εξήγηση!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ο Φίλιππος κάθε μέρα μετά τα μεσάνυκτα γυρνάει κατάκοπος απ’ τη δουλειά που ετοιμάζεται να ξεκινήσει και πέφτει απνευστί στο κρεβάτι. Το ίδιο κι’ εγώ, κουρασμένος από το διάβασμα τις ίδιες ώρες, αποκοιμιέμαι  πάνω σε ογκώδη συγγράμματα. Αξημέρωτα κάθε πρωί ξυπνάμε κι’ οι δυο μας. Ούτε πρωινό δεν παίρνουμε, για να πάμε  πρώτοι στη δουλειά και στο Πανεπιστήμιο!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Όμως χρειαζόμαστε και λεφτά, και να ‘ναι μετρητά. Δεν θα ξαναβρούμε άλλα. Ό,τι πάρουμε τώρα, από τον ξεχασμένο θησαυρό του μπαμπά μας! Το ξέρετε, ότι εγώ έχω παραγγείλει εμπόρευμα για το μαγαζί μου και θα χρεωθώ κάπου 1  εκατομμύριο, όταν σε λίγο  το παραλάβω;  Το ίδιο και ο Δημήτρης. Από την  Γερμανία του ‘ρχεται ο πιο σύγχρονος  ιατρικός εξοπλισμός, που όμοιος του δεν υπάρχει στην Ελλάδα!  Ποιος ξέρει πόσα “φέσια” έχει βάλει κι’ αυτός στο κεφάλι του για να τον αποπληρώσει!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Μία διευκρίνιση, για να μην παρεξηγούμαστε. Δεν είμαστε τόσο αφελείς, να μην καταλαβαίνουμε μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα λογικά όρια της διεκδίκησής μας. Και γίνομαι αμέσως απολύτως σαφής και συγκεκριμένος: Αυτές οι:  6.000  χρυσές λίρες της Κλεονίκης,  έχουν ισότιμο το ποσόν του: 1.800.000 δραχμών.... Τώρα: το δικό μου σπίτι στην Καστέλα μπορεί να αποτιμηθεί 1,0 με 1,1 εκατ. δρχ., ενώ  του αδελφού μου το μαγαζί  1,2 με 1,3.…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Δυσφορεί)  Α! Ρε Δημήτρη, δεν παίζεσαι! Κι’ εδώ ακόμα,  μπροστά στον άνθρωπο,  θέλεις να γίνουμε μπίλιες….. Μην τον πιστεύετε! Αντίστροφα έρχονται οι αξίες, κύριε Δρακάκη!.... Το δικό μου μαγαζί πιάνει-δεν πιάνει το 1,0 εκατομμύριο, ενώ του αδελφού μου η σπιταρόνα ξεπερνά το 1,3…. Αλλά ας μη μαλώνουμε τώρα αναμεταξύ μας και μη σας μπερδεύουμε με “ψιλο-λεπτομέρειες”…. Ας συμφωνήσουμε χοντρικά, πάνω - κάτω, ότι με τις οικοδομές αποκτήσαμε ήδη περιουσία: Τα μεν  αγόρια  από 1.200.000 δρχ.  ο καθ’ ένας,  η δε αδελφή μας  300.000 δρχ….. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Αυτό σημαίνει: Οι τρεις οικοδομές – αθροιστικά -  έχουν αξία:  1.200.000 + 1.200.000  + 300.000 =  2.700.000 δρχ.…… Αν στο πιο πάνω ποσόν προσθέσουμε και τις 6.000 λίρες, δηλαδή σε δραχμές: 1.800.000, καταλήγουμε ότι ο μπαμπάς άφησε…. Προσέξτε! και στους τρείς μας!....  κληρονομιά συνολικής αξίας:  2.700.000 + 1.800.000  =  4.500.000 δραχμών.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Πολύ σωστά!  Και αυτό σημαίνει ότι η σωστή μοιρασιά θα ήταν  καθένας μας να πάρει από 1.500.000….. (3 Χ 1.500.000 = 4.500.000)!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Περιμένουμε λοιπόν από την αδελφή  μας, να μας καταβάλει την διαφορά από τις 1.200.000 δρχ., που όπως υπολογίσαμε στο περίπου, αποτιμώνται οι  δικές μας περιουσίες. Αυτό σημαίνει να δώσει, από τον θησαυρό χρυσού που ανακάλυψε: 300.000 δρχ. σε μένα και άλλες 300.000 δρχ. στον Φίλιππο…. από 1.000 λίρες δηλαδή! 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Αυτό ακριβώς θέλουμε! Έτσι πρέπει να γίνει για να ισιάσουν οι 3 κληρονομιές….. Γιατί να απεμπολήσουμε το δικαίωμα μας αυτό;  Στην αδελφή μας μένουν οι υπόλοιπες 4.000 λίρες,  αξίας 1,2 εκατομμυρίων δραχμών, πλέον η σπιταρόνα του χωριού το λιγότερο 300.000. Σύνολο και γι’ αυτήν: 1.500.000 δρχ.  Όση ακριβώς αξία  θα έχουμε πάρει κι’ εμείς!..... Δίκαια πράματα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Και πάλι περισσότερο ωφελημένη βγαίνει η Κλεονίκη, και καλά το ξέρει κι’ αυτή κι’ ο άντρας της που είναι μαθηματικός, διότι σχεδόν όλη  η κληρονομιά  της είναι  σε μετρητά! 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Φοβερό πλεονέκτημα αυτό!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Ομολογώ… Λογική σκέψη…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ & ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Θα μας βοηθήσετε λοιπόν;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Είμαστε βέβαιοι ότι το μπορείτε..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Αρκεί μόνο να το θέλετε.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Αλήθεια,.. εύκολο το θεωρείτε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Εσείς, μόνον εσείς, έχετε τον τρόπο και το κύρος που απαιτείται.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Αλλά κι’ εμείς  έχουμε το δίκιο μας! Το βλέπετε ξεκάθαρα.  Να μην το διεκδικήσουμε;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Ξέρετε,…. δεν βρίσκουν όλοι, όσοι έχουν, ή νομίζουν ότι έχουν, το δίκιο τους!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Δεν το αγνοούμε ασφαλώς. Θα αγωνιστούμε…. Τώρα.... όσα χρήματα ή άλλα μέσα -ενδεχομένως- χρειασθούν, εννοείται,  θα σας τα διαθέσουμε και με το ….. παραπάνω!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Με κάπως συνωμοτικό τρόπο) Ρωτώντας, έτσι γενικά και αόριστα, έμπειρους ανθρώπους της πιάτσας και έμπιστους  φίλους, μάθαμε πως γίνονται αυτές οι δουλειές και αυτό προτείνουμε και σε σας!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Ποιο δηλαδή;… Για πείτε μου -να μάθω κι’ εγώ- τι σας είπαν αυτοί, οι έμπειροι και έμπιστοι φίλοι που σας συμβούλευσαν;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Αποκλείεται κύριε Δρακάκη εσείς, καλός και πεπειραμένος δικηγόρος να μην το ξέρετε!.... Μάλιστα, ερχόμενοι εδώ λέγαμε με τον Δημήτρη:… “Να δεις που θα μας το προτείνει από μόνος του”!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Ψιλο-ειρωνικά)  Ας το πάρει το ποτάμι!.. Πείτε μου το λοιπόν εσείς,  αυτό που περιμένετε να ακούσετε από μένα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  “Αντιπαροχή”!  Αυτή είναι η μαγική λέξη!...

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Θα σας  δώσουμε την υπόθεση “αντιπαροχή”!  Όταν με το καλό τελειώσετε, τότε θα αποζημιωθείτε μ’ ένα ικανοποιητικό ποσοστό επί των  χρημάτων που θα μας κερδίσετε. Αυτό  θα καλύπτει τόσο όλα  τα έξοδα σας,  όσο  και την καθαρή αμοιβή σας!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  Έξοχα! Πολύ βολικό για όλους! Εσείς δεν θα διαθέσετε καθόλου χρήματα για υπόθεση που μπορεί και να χαθεί, ενώ εγώ θα σκιστώ να την κερδίσω, όσο γίνεται καλλίτερα και συντομότερα, αφού η αμοιβή μου θα είναι αναλογική.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Ενθουσιασμένος) Πολύ σωστά! Όπως κάνουν οι εργολάβοι οικοδομών. Και αυτοί πλουτίζουν και οι εργοδότες τους - χωρίς καμία δαπάνη τους - εξυπηρετούνται μια χαρά. Απλά! Οι ιδιοκτήτες  δίδουν μόνο ένα, προσυμφωνημένο, ποσοστό αντιπαροχής! 

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  Και πιο είναι αυτό το ποσοστό,  στην δική μας περίπτωση αντιπαροχής…… για να ‘χουμε καλό ‘ρώτημα;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:…. Τι θα λέγατε για ένα…10% - 15%;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: …. Τον κοιτά με ειρωνικό μειδίαμα ….

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Ιδροκοπά)… Δεν είναι λίγο δεδομένου ότι καθόλου δεν θα κουραστείτε!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Έτσι λένε οι άνθρωποι σας;……αυτοί, οι άνθρωποι της πιάτσας;…. Αυτά τα ποσοστά αντιπαροχής δίνονται στο κέντρο του Πειραιά και  στην Καστέλα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Θα μπορούσαμε να το βλέπαμε και λίγο πιο πάνω… 20% ! 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Και  30% !  Δεν θα τα χαλάσουμε!  Αρκεί να κερδίσουμε!     Μικρή παύση.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Έχουμε σκεφθεί να σας εφοδιάσουμε και με διάφορα “όπλα”, που θα διευκολύνουν το έργο σας, άμα βέβαια χρειασθούν, σε περίπτωση δικαστικής διεκδίκησης.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  Φανερό, ότι έχετε μελετήσει καλά το θέμα!  Για πείτε μου λοιπόν, τι  έχετε σκεφθεί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Να, εγώ σαν γιατρός…..

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Και τι γιατρός, κύριε Δρακάκη!  Από το άριστα δεν έπεφτε μονάδα στην σχολή του… Όχι επειδή είναι αδελφός μου… Αλλά κι’ εγώ… “Φύγε για το εξωτερικό” του λέω συνεχώς,.. “η Ελλάδα  είναι πολύ μικρή για σένα.  Λεφτά όσα θέλεις, μη λογαριάζεις.  Εμείς θα σου τα στέλνουμε, για να μην σου λείψει τίποτα.  Μεγάλος επιστήμων  να γίνεις,  χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία”….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:….. σαν γιατρός λοιπόν σκέφθηκα, ότι θα χρειαζόταν, στην απευκταία περίπτωση δικαστηρίου,  ένα πιστοποιητικό ενός συναδέλφου μου - να μην είναι δικό μου λόγω της συγγένειας -  ότι ο πατέρας λόγω γήρατος….. δεν έστεκε καλά στα μυαλά του τελευταία, δεν είχε την απαραίτητη πνευματική και ψυχική υγεία, ώστε να παίρνει σωστές, λογικές  αποφάσεις!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Και τρανή απόδειξη, στην άξια και αγαπημένη του κόρη δεν άφησε τίποτα και στους “αγύρτες” γιούς του, έγραψε όλα τα ακίνητα! Την διαθήκη του καταχώνιασε σ’ ένα παλιό του κουστούμι, που λίγο έλλειψε να  πετούσαμε στα σκουπίδια…… Ξέχασε ολότελα ότι κατέχει  ένα  μεγάλο θησαυρό, που πριν χρόνια κλείδωσε σε  χρηματοκιβώτιο, και λίγο πριν το θάνατο του κλειστό το “ξαπόστειλε” στα βουνά, χωρίς να υπάρχει λόγος….. και άλλες αλλόκοτες πράξεις που θα επινοήσουμε ότι έπραξε, οι οποίες  καθόλου δεν θα ταιριάζουν σε λογικό άνθρωπο!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Άριστοι δικηγόροι θα μπορούσατε να είσαστε και οι δύο!... και τα επιχειρήματα σας θα ήταν ακαταμάχητα. Θα  με είχατε πείσει…. ίσως….. όμως…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ & ΦΙΛΙΠΠΟΣ: (Ανήσυχοι)…. όμως;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Σοβαρός)…… Η Κλεονίκη προχθές μου παρέδωσε  επιστολή του πατέρα σας, σφραγισμένη με βουλοκέρι, απολύτως προσωπική για μένα.  Ήταν κλεισμένη κι’ αυτή στο χρηματοκιβώτιο και έφερε τις ενδείξεις: “Άκρως Εμπιστευτικόν” και να μου δοθεί, να παραληφθεί από εμένα:  “Ι. Α. Χ.”

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:… “Ι. Α. Χ.”;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Τι είναι πάλι αυτό;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Τα αρχικά των λέξεων: “Ιδίαις Αυτού Χερσί”…… Μυστική, συνωμοτική ούτως ειπείν, πρακτική παράδοσης  κλειστών φακέλων με σπουδαίο και απόρρητο περιεχόμενο κατά τα περασμένα χρόνια. Προσφιλής τρόπος αλληλογραφίας  σε επαναστάτες και μασόνους.…. Η επιστολή λοιπόν αυτή δίνει - τεκμηριωμένα -  πλήρεις εξηγήσεις, απαντά και λύνει όλες τις απορίες στον παράξενο, πρωτότυπο, εκκεντρικό τρόπο, που ο συγχωρεμένος πατέρας σας χειρίστηκε το μέγα θέμα της διανομής της απομεινάσης περιουσίας του, στα τρία παιδιά του.  Αυτός ο τρόπος έχει  να κάνει με το ιδιότυπο ταπεραμέντο του, την ακόρεστα  φιλοπαίγμονα διάθεση του, που πολλές φορές, και όχι μόνον τώρα, τον είχε φέρει στα πρόθυρα σοβαρών παρεξηγήσεων με πολλούς. Τέτοιος ήταν ο χαρακτήρας του, ακόμα και μετά θάνατον άφησε παρακαταθήκη!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι σας γράφει στην επιστολή αυτή ο πατέρας;…. Θέλουμε να μάθουμε…. Αν μας επιτρέπετε…

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Αποδεικνύει με ακλόνητα στοιχεία, ότι στα τρία παιδιά του διανέμει την απομείνασα  περιουσία του, με ακριβοδίκαιο τρόπο, όπως πάντοτε έπραττε, όπως σχολαστικότατα στην διάρκεια της ζωής του χειρίστηκε όλες τις δωρεές του. Ποιο συγκεκριμένα: Η αποτίμηση της αξίας των οικοδομών γίνεται με επισυναπτόμενες δεσμευτικές προσφορές σοβαρών ενδιαφερομένων επαγγελματιών να τις αγοράσουν μετρητοίς και αμέσως, στην αναφερομένη τιμή και οι χρυσές λίρες με την ισοτιμία της Τραπέζης Ελλάδος, την ιδίαν ημερομηνία των προσφορών.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: … Τι  λεπτολόγος!.... “Ψειριάρικα” πράματα!

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Μοιράζει οικοδομές και μετρητά ανάλογα με τις επαγγελματικές και οικογενειακές ανάγκες και προδιαγραφές εκάστου. Η πολυτελής οικοδομή της Καστέλας εξυπηρετεί καλλίτερα τον  μελλοντικό γιατρό στην καριέρα του. Το κεντρικότατο κατάστημα τον εκκολαπτόμενο έμπορο στη δουλειά του. Τα μετρητά την Κλεονίκη, για να τα διαθέσει, με την φρονιμάδα που τις χάρισε ο Θεός, στην μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών της……. Πιστεύει ότι έτσι  τα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν σωστά και δεν θα σκορπίσουν σε…. (κοιτάει προς τον Δημήτρη)…χασομέρια και σπουδές που τελειωμό δεν έχουν, ή σε (κοιτάει προς τον Φίλιππο)….ξενυχτάδικα και χοροπηδάδικα…. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ο πατέρας σας τα γράφει έτσι στην επιστολή του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Αδύνατον! Λάθος!... Δεν  είναι ίσες  οι τρεις κληρονομιές. Το σε μετρητά μερίδιο της αδελφής μας,  σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερο….

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:…… Και απορίας άξιον, με πια διαβολική σύμπτωση  προέκυψε να έχουν ίδια ακριβώς αποτίμηση  τρία διαφορετικά πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να δοθούν και κάποια -λίγα έστω- μετρητά χρήματα στα  δύο μερίδια των αγοριών,  προς εξισορρόπηση;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Πολύ σωστά! Μόνο που αυτό που λέτε έχει γίνει ήδη…. Το ξέρετε!.. παρ’ όλο που επιμελέστατα το αποκρύπτετε!.... Στην Γερμανία η αξία του ιατρικού εξοπλισμού και στην βιομηχανία τα εμπορεύματα που παραγγέλθηκαν έχουν πληρωθεί, πλήρως εξοφληθεί, από τον μπαμπά σας και τα ποσά αυτά,  με επί τούτου  υπολογισμό  ήταν τέτοια, ώστε ακριβώς, ακριβέστατα, με την δραχμή,  να δημιουργούν την τελική απόλυτη ισότητα στην αξία των κληρονομιών σας. 

        Εδώ υπάρχουν όλα τα παραστατικά: Δελτία παραγγελιών, συμφωνητικά, τιμολόγια, τραπεζικές αποδείξεις πληρωμών στους Γερμανικούς οίκους “HEZOLERN” και “UNWS” καθώς και στις Ελληνικές βιομηχανίες “ΑΙΓΑΙΟΝ” και “ΠΕΙΡΑΪΚΗ- ΠΑΤΡΑΪΚΗ”, τα πάντα με τάξη και ακρίβεια….. Λοιπόν: Από 2.100.480 δραχμές αξία δίδει και στους τρεις σας.  Ούτε λεπτό σε κάποιον λιγότερο ή περισσότερο!  Μάθετε και την ανάλυση,  σας ενδιαφέρει……  Διαβάζει από την επιστολή που βγάζει από το συρτάρι του….. Ακούστε:

 -  Στον Δημήτρη: Αξία οικίας: 1.800.000 δρχ. και ιατρικός εξοπλισμός στην ισοτιμία του με τα γερμανικά μάρκα:  300.480 δρχ.

 -   Στον Φίλιππο: Αξία καταστήματος: 1.600.000 δρχ. και εμπορεύματος: 500.480 δρχ.

 -   Στην Κλεονίκη: Αξία οικίας στο χωριό: 300.000 δρχ. και  6.000 χρυσές λίρες Αγγλίας, κοπής βασιλέως Γεωργίου του Α΄……. Ναι παιδιά! Δεν σας είπε ψέματα η αδελφή σας, τόσες ακριβώς είναι οι λίρες που τις άφησε ο πατέρας της!...... που με βάση την επίσημη ισοτιμία της Τράπεζας Ελλάδος κάνουν ακριβώς:  1.800.480 δρχ.

-   Συμπέρασμα: Από: 2.100.480 δρχ. – ακριβώς -  στον καθ’ ένα σας.  Τελεία και παύλα!  Μικρή σιωπή. ……. Μαθηματικά, που ούτε ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, ούτε…… ο Νώντας ο γαμπρός σας, θα μπορούσαν  να  αμφισβητήσουν!  (Ξαναβάζει την επιστολή στο συρτάρι.)…. Και αυτά, όπως ξέρετε, αφορούν μόνο την παρούσα κληρονομιά. Οι  προηγούμενες πάσης φύσεως σημαντικές δωρεές του, όπως τα διαμερίσματα σας, τα οικόπεδα σας, τα έξοδα για τις σπουδές και την καλοπέραση σας, όπου εσείς τα αγόρια είχατε σκανδαλώδη εύνοια τύχης, αφού  η παρατεταμένη περίοδος που είσαστε υπό την πατρική φροντίδα, συνέπεσε να είναι πλούτου και ευμάρειας του σπιτιού, βεβαίως δεν συμπεριλαμβάνονται στον πιο πάνω λογαριασμό.….

          Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι γραμμένα στην επιστολή, με σχολαστικές λεπτομέρειες, παραπομπές και συνημμένα, που ομολογώ με κούρασαν να τα διαβάσω!...... Κατόπιν όλων αυτών, κύριοι, νομίζω, ότι το θέμα τελειώνει εδώ.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Μια στιγμή κύριε Δρακάκη,…αυτό που είπατε για την εξόφληση των παραγγελιών μας στις Γερμανικές και  Ελληνικές  βιομηχανίες, απ’ ευθείας από τον πατέρα…

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Προσπαθήσατε να μου το κρύψετε, όμως όπως διαπιστώσατε, ο πατέρας σας με όλα τα παραστατικά εξηγεί στην επιστολή που μου έστειλε...

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:.. την επιστολή αυτή… την  “Ι.Α.Χ”…. που λέμε…

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Αυτήν… (χαμογελά) την  “Ι.Α.Χ”,  δεν υπάρχει κι’ άλλη!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Καταλαβαίνουμε τι μας λέτε,… όμως η  αδελφή μας, κύριε Δρακάκη, να σας το πω καθαρά, περιμένει ένα απλό τηλεφώνημα να της κάνετε, για να σας φέρει την επόμενη στιγμή  2.000 λίρες,…. σε σας προσωπικά… για να τις δώσετε μετά εσείς, σ’ εμάς…

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Πολύ φυσικό, αφού αγνοώντας, μέχρι ώρας, το περιεχόμενο της επιστολής που μου παρέδωσε, δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτές τις παραγγελίες σας, πολύ περισσότερο αν και ποιος τις εξόφλησε, την τεκμηριωμένη με παραστατικά αξιολόγηση των οικοδομών και του συνόλου των κληρονομιών σας κλπ. κλπ...  μ’ ένα λόγο, όλ’ αυτά που σας είπα τώρα.   Έτσι, με δεδομένη και την καλή πίστη αυτής και του συζύγου της, νομίζει..… ότι σας οφείλει κιόλας! Όταν τις πω την αλήθεια…

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Μέχρι στιγμής όμως, όλα αυτά που μόλις μας είπατε……τα ξέρουμε μόνον εμείς οι τρεις μας εδώ,……έτσι δεν είναι;

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Δεν κατέστη δυνατόν να επικοινωνήσω με την Κλεονίκη από προχθές,  που μου παρέδωσε την επιστολή.... Την μια δεν την βρήκα εγώ στο τηλέφωνο, την άλλη αυτή εμένα.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Κύριε Δρακάκη, θα σας κάνω μια πρόταση, εδώ και τώρα, χωρίς περιστροφές, παρ’ όλο που δεν έχω συνεννοηθεί με τον αδελφό μου.… Αν Δημήτρη έχεις αντίρρηση, την εκφράζεις αμέσως, χωρίς δισταγμό… Λοιπόν, κύριε Δρακάκη σας προτείνω να την..… πώς να το πω….. να την σχίσετε, να την κουκουλώσετε, να…. την κάνετε γαργάρα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:…. Εννοεί ο αδελφός μου να μην πείτε ποτέ και σε κανέναν, τι γράφει η επιστολή αυτή που λάβατε, την… την “Ι.Α.Χ.” εννοώ.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Να παραλάβετε τις 2.000 χρυσές λίρες, που η Κλεονίκη δεν απέχει καθόλου να θεωρεί υποχρέωση της να μας δώσει, και αφού κρατήσετε για το εαυτό σας…….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (Αποφασιστικά)… τις μισές!  τις 1.000!  Δίνεται και σε μας τους δύο τις υπόλοιπες 1.000.   Εγώ και ο Φίλιππος θα πάρουμε από 500.  Εσείς 1000 λίρες!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ:  Είστε και πολύ “μάγκας”….. Όμως χαλάλι σας!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Έτσι που ήρθαν τα πράγματα….. (Μικρή παύση)

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Λοιπόν κύριε Δρακάκη, τι λέτε;.. Δεν είναι αυτό, η καλύτερη λύση;  Η Κλεονίκη είναι κατά βάθος απόλυτα πεπεισμένη. Περιμένει όμως να μας δώσει τα λεφτά, οπωσδήποτε  μέσω της  δικής  σας καταλυτικής παρεμβολής, για λόγους τιμής και σεβασμού στο πρόσωπό σας,  αφού έτσι όρισε και η διαθήκη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Όλοι θα είμαστε ευχαριστημένοι, χαρούμενοι, μονιασμένοι!  Και τα Χριστούγεννα θα μας δεξιωθεί ο γαμπρός μας, ο Νώντας, σε λαμπρό, γιορταστικό τραπέζι, φορώντας το επίσημο ριγέ κουστούμι που του χάρισε ο μπαμπάς,  κατά την ευχή που μας έδωσε λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Λοιπόν, κύριε Δρακάκη, θα πείτε… Ναι…  στην πρόταση μας…   Έτσι δεν είναι;… Το θεωρούμε δεδομένο…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  Δεν χρειάζεται καθόλου να το σκεφθείτε!  Εμείς οι τρεις εδώ το ξέρουμε και αύριο το ξεχνάμε. Κανείς δεν θα ξανα-ασχοληθεί με το θέμα, σε κανένα δεν θα λείψουν  οι ανέλπιστες  και για τους τέσσερεις μας  τόσες πολλές χρυσές λίρες!

ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Για όνομα του θεού, κύριε Δρακάκη, δεν είναι δυνατόν να πείτε … Όχι… σε 300.000 δραχμές, που σας δίνονται  τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, μυστικά κι’ αφορολόγητα!

 

Κλείνουν τα φώτα της σκηνής. Σ’ ένα λεπτό ξανανοίγουν και στο γραφείο του κάθεται μόνος και σκεφτικός ο ηλικιωμένος δικηγόρος…. 

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: (Από το εσωτερικό τηλέφωνο προς την γραμματέα του) Μάρθα, έρχεσαι μέσα να συνεννοηθούμε για αύριο; ……. Μπαίνει στο γραφείο, τις κάνει νόημα να κάτσει σε μια καρέκλα….  Αύριο το πρωί,  που εγώ θα είμαι στο ειρηνοδικείο, πέρνα από την ΔΕΗ, να πληρώσεις αυτόν τον λογαριασμό… πάρε τις 45 δραχμές….. (Τις τον δίνει, μαζί με τα λεφτά)… Είναι τελευταία μέρα… μη μας κόψουν το ρεύμα… Τώρα, για τις  υπερωρίες  που σου οφείλω, τις 340 δραχμές…..

ΜΑΡΘΑ:….. Σας παρακαλώ, κύριε Δρακάκη, όποτε μπορείτε….

ΔΡΑΚΑΚΗΣ: Την ερχόμενη εβδομάδα υπολογίζω να σε εξοφλήσω. Αυτό τον μήνα περιμένω οι εισπράξεις μας να είναι αυξημένες, σε σχέση με τους προηγούμενους. Έχω λαμβάνειν από τους πελάτες μας………. Γράφει σ’ ένα χαρτάκι ψιθυρίζοντας……. 350 δραχμές από τον κύριο Μύρτογλου,  580 από τον μάστρο-Σπύρο,  470 από την κυρία Λινάρδου και 900 από την “Εισαγωγική Ραδιοφώνων” .…… Σύνολο:  2.300 δρχ.…. Δεν είναι κι’ άσχημα!

ΜΑΡΘΑ:  Σας επαναλαμβάνω κανένα πρόβλημα κύριε Δρακάκη! Μπορώ να περιμένω μέχρι κι εσείς να έχετε ευχέρεια.

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:  Σ’ ευχαριστώ, αλλά δεν υπάρχει λόγος!  Μου φθάνουν και περισσεύουν τα λεφτά, όπως τα υπολόγισα!  Τακτοποιεί τα χαρτιά του στο γραφείο και στην τσάντα του. Σηκώνεται  για να φύγει…… Ας κλείσουμε τώρα.  Είναι αργά….

ΜΑΡΘΑ:  (Σηκώνεται κι’ αυτή από το κάθισμα της)…….  Ξεχάσατε και την αμοιβή σας,  από την υπόθεση της  κληρονομιάς της κυρίας Κλεονίκης...

ΔΡΑΚΑΚΗΣ:. Απ’ τα τρία αδέλφια, δεν θα πάρω αμοιβή. Τους το ‘χω πει άλλωστε.… Ήμουν -όπως ξέρεις- πολύ καλός φίλος με τον συγχωρεμένο τον πατέρα τους…..  Καλή νύχτα Μάρθα……

ΜΑΡΘΑ:  Καλή σας νύχτα κύριε Δρακάκη…..     Φεύγουν από το γραφείο.

ΤΕΛΟΣ